Γράφει ο “Ανώνυμος”
Όχι, δε σε ξέχασα.
Δε σε ξέχασα και δε πρόκειται να σε ξεχάσω. Ακόμη σε σκέφτομαι κάθε γαμημένη μέρα.
Όχι όπως σε σκεφτόμουν. Όχι όπως τότε. Θα το ήθελα παρα πολύ αλλά δε το κάνω.
Γιατί τότε, κάθε φορά που σε σκεφτόμουν το κεφάλι μου γινόταν σκατά!
Τώρα έρχεσαι ακάλεστη πάλι στο μυαλό μου, όπως και τότε, αλλά μπορώ και σε βάζω στην άκρη.
Για να το πω πιο σωστά, μπήκες μόνη σου στην άκρη.
Από επιλογή σου κρύφτηκες εκεί στα σκοτεινά μου.
Δεν το ήθελα. Σε φώναζα καιρό να ξαναβγείς στο φως. Σε αναζητούσα παντού.
Αλλά διάλεξες έναν δικό σου δρόμο που δε με άφησες ποτέ να ακολουθήσω όσο κι αν ήθελα.
Με ανάγκασες να σηκώσω ξανά πανιά και να σαλπάρω σε άλλες, άγνωστες θάλασσες.
Και πραγματικά δεν ξέρω που είμαι τώρα.
Έχω χαθεί μετά από τόσο καιρό. Και δεν ξέρω αν με νοιάζει πια. Κάθομαι απλά στην πλώρη και αγναντεύω τη θάλασσα. Δεν έχω πορεία.
Κι αν ποτέ σου θέλεις να με βρεις ξανά, να πας και να ψιθυρίσεις στα κύματα..
