Όχι τυχαία, αλλά μοιραία, εμείς θα ξανασυναντηθούμε..

Γράφει η Κωνσταντίνα Σταμπουλή

Θα σε συναντήσω ξανά. Όχι τυχαία, αλλά μοιραία. Γιατί η μοίρα μου πάντα θα συναντάει τη δική σου. Τη μια θα είσαι ο έρωτας, την άλλη ο πατέρας. Κι αν αντέξεις λίγο ακόμη, μέσα μου θα μπεις, θα γεννηθείς ξανά από μένα.
Πέρασαν χρόνια θα μου πεις, δε με θυμάσαι. Γρήγορα θα ξεχνάς, μη φοβάσαι. Άσε τ’ αυτοκίνητο, το τραμ, το τρένο. Δεν μας χρειάζονται πια. Κρατώ το κομμάτι σου, μακριά σου φεύγω και τίποτα κοντά σου δεν θα με φέρει.
Περνώ σε άλλη διάσταση. Θα σε βρω εκεί. Αλήθεια, δεν το ξέρεις; Νόμιζες πως τελειώσαμε; Ξεχνάς εύκολα, μα οι λωτοί δρόμο ανοίγουν, στη μοίρα που σε βάζει στη σφαίρα του αδυνάτου.
Τραγούδια που στέκουν στο κουτί, θα βγουν να τραγουδήσουν μόνο για σένα. Βιβλία που γράφτηκαν και κρύφτηκαν, θα εκδοθούν μόνο για σένα.
Ο χρόνος αμέτοχος, γιατί μοιράζεται, εδώ, αλλού, μα, τι σε νοιάζει;
Η μοίρα τον προσπερνά, μ’ ένα σαρδόνιο χαμόγελο, αφού εκείνη ξέρει.
Ξέρει πότε θα’ ρθουν οι μελωδίες στ’ αυτιά σου. Πότε θα σου χορέψουν άγγελοι, χορούς ερωτευμένων. Πότε θα ενωθούν ξανά τα κομμάτια του παζλ.
Αρχίζεις, βλέπω και θυμάσαι. Μα, δεν μπορείς, αρκετά δύσκολη πίστα, δεν τη βγάζεις. Κάποιοι είναι φτιαγμένοι για να ξεχνούν, κάποιοι, για να θυμούνται.
Μα, εκεί που θα βρεθούμε εμείς, δεν έχει ρόλο η μνήμη. Πατάει διαγραφή, μηδενίζει κι ορίζει από την αρχή.
Θα σου μιλάω γαλλικά, θα σου γράφω γερμανικά, θα σου τραγουδάω τούρκικους αμανέδες.
Μοιραία θα σε ξανασυναντώ, όπου κι αν πάω. Είμαι μητέρα σου, είμαι κόρη. Είμαι γυναίκα σου, είμαι εσύ. Αέναος κύκλος, μέχρι το μήνυμα, να φτάσει στον παραλήπτη! Κι απ’ ότι βλέπω, κάτι τέτοιο αργεί.
Εις το επανιδείν, αγάπη μου, έχουμε πολλούς αιώνες να ζήσουμε ακόμα!