Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Συνεχόμενο παιχνίδι επιβίωσης η ζωή μας και δεν είναι λίγες οι φορές που από πρωταγωνιστές αυτής γινόμαστε κομπάρσοι και βλέπουμε να διαδραματίζονται διάφορα γεγονότα που μάς αφορούν αλλά δε μας εμπλέκουν, όμως μπορούν να επηρεάσουν τον ψυχισμό μας και όχι μόνο.
Και πώς είναι αυτό εφικτό, θα αναρωτηθεί κάποιος, αλλά αν σκεφτούμε πόσες αποφάσεις άλλων μας επηρεάζουν έμμεσα θα διαπιστώσουμε ότι δεν έχουμε και τον απόλυτο έλεγχο των όσων διαδραματίζονται σε αυτό το «έργο» όπου για τον κεντρικό σκελετό οι απόλυτα υπεύθυνοι θα έπρεπε να είμαστε εμείς και κανείς άλλος.
Είναι, ταυτόχρονα, τόσο απλές αλλά και τόσο περίπλοκες οι ανθρώπινες σχέσεις που καμιά φορά μοιάζουν με λαβύρινθο. Βασικός σκοπός του είναι να ανακαλύψουμε εμάς. Εμείς είμαστε το φως στην άκρη του τούνελ και μόνοι μας πρέπει να ορίσουμε το δρομολόγιο του μίτου για να βγούμε από αυτόν.
Σχέσεις, λάθη, πάθη και έρωτες που κάποιες φορές μας βοηθούν να βγάλουμε τον καλύτερο μας εαυτό κι άλλοτε φέρνουν στην επιφάνεια όλα τα φοβερά τέρατα που κρύβει μέσα του ο καθένας από εμάς.
Ποιο είναι, όμως, εκείνο το κομβικό σημείο που ορίζει ποια πτυχή του χαρακτήρα μας θα βγει στην επιφάνεια και πότε οι αντιδράσεις μας θα έπρεπε να αφήνουν τον παρορμητισμό στην άκρη και να πρυτανεύσει η λογική χωρίς πολλά-πολλά;
Ποιο καμπανάκι χτυπάει μέσα μας κι ενώ όλα δείχνουν ότι έχουμε πάρει μια ρότα σύμφωνη με τα θέλω μας και τα πιστεύω μας ξαφνικά είμαστε έτοιμοι να σκάσουμε πάνω σε βράχια με ορμή και φόρα;
Άλλοι θα πουν πως δε ψυχολογήσαμε καλά τις καταστάσεις, μερικοί θα μιλήσουν για λάθη της στιγμής και κάποιοι θα εντοπίσουν τη χαραμάδα από την οποία επιτρέψαμε να εισχωρήσουν στο δικό μας σενάριο τα κακώς κείμενα χαρακτήρων είτε αυτά είναι ανθρώπων που συμπορευόμαστε είτε τα δικά μας.
Είναι κι εκείνοι που θα δουν δόλο πίσω από δράσεις και αντιδράσεις κι ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να βλέπουν και καλά.
Η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη απ’ ό,τι δείχνει. Γιατί μέσα σε όλα αυτά που ζούμε, με βασικό γνώμονα τα δικά μας θέλω, συναντάμε ανθρώπους όπου έχουν κι εκείνοι τις δικές τους επιθυμίες για τη δική τους ζωή.
Και κάπου εκεί τα θέλω και τα πρέπει μπερδεύονται. Τα συναισθήματα έρχονται με φόρα και τα πρέπει βάζουν κανόνες. Η λογική ανάβει σήμα κινδύνου και η καρδιά παίζει ταμπούρλο αυτόνομη και χωρίς να δίνει καμία σημασία στη λογική.
Και αν σκεφτούμε ότι αυτό συμβαίνει εις διπλούν-το λιγότερο-, αφού δεν είμαστε μόνοι σε αυτό το γαϊτανάκι των σχέσεων, θα μπορέσουμε να διαπιστώσουμε πόσο εύκολο είναι να επηρεάσουνε τη ζωή κάποιου με μία μας απόφαση αλλά και πόσο αυτόματα μπορεί να επηρεαστεί η δική μας ζωή από μια αντίδραση του άλλου.
Σκοπός μας δε θα πρέπει να είναι οι άλλοι. Τι θα κάνουν, τι θα πουν και πώς θα εκφέρουν την άποψή τους. Μέριμνά μας θα έπρεπε να είμαστε εμείς. Αν ο καθένας μας πράττει με γνώμονα το δικό του καλό αλλά ταυτόχρονα βάζει στην εξίσωση και αυτούς που θα επηρεαστούν από μια του απόφαση τότε, ίσως, να μπορούσαμε όλοι μαζί να αποφύγουμε τα βράχια και να βγούμε στο πέλαγος με πυξίδα την αγάπη και μόνο.
Καλές και κακές πτυχές χαρακτήρων έχουμε όλοι. Καλό θα ήταν να το παραδεχτούμε και να αποποιηθούμε τα φωτοστέφανα που βάζουμε όλοι στους εαυτούς μας.
