Γράφει η Κική Γ.
Δεν κλείνουν εύκολα οι πληγές. Επουλώνονται προσωρινά ίσως, μα εύκολα ξανά ανοίγουν. Οι μνήμες δεν τις αφήνουν να κλείσουν.
Κάνουν ύπουλα και αθόρυβα τη δουλειά τους. Δεν επιτρέπουν το μυαλό να αλλάξει πλώρη, δεν αφήνουν τις σκέψεις να ησυχάσουν και να κοιμηθούν. Να ναρκωθούν ιδανικά.
Τις ξυπνούν συνεχώς, τις αναζωογονούν, τις τροφοδοτούν με εικόνες ζωντανές. Τόσο ζωντανές που ταράζουν απίστευτα, καρδιά, αισθήσεις, συναισθήματα.
Έρμαιο ο άνθρωπος, παραδίδεται. Πόσο οδυνηρό αλήθεια. Να θέλεις να ξεχάσεις και να μην μπορείς. Να είναι πάνω από τις δυνάμεις σου. Να συγκρούονται απίστευτα οι μνήμες, το παρελθόν με το τώρα, το σήμερα. Ήμαρτον. Κανένας οίκτος.
Φωλιάζουν βαθιά μέσα και δεν ξεριζώνονται εύκολα. Ότι ο άνθρωπος ζει έντονα και για οποιοδήποτε λόγο θέλει να απομακρυνθεί εκούσια η ακούσια από αυτό, δεν μπορεί.
Βαρύ το τίμημα, ασήκωτο το φορτίο. Οι μνήμες με την πρώτη ευκαιρία θα ξυπνούν, θα χορεύουν ανεξέλεγκτα και θα ξύνουν πληγές.
Θα ματώνουν την καρδιά ξανά και ξανά. Θέλει ψυχή, αντίσταση, ανάστημα και πάλη ανελέητη.
Θέλει έναν άνθρωπο “βράχο” που θα απλώσει το χέρι και θα γίνει το απάγκιο λιμάνι.
Θα δέσεις στον κάβο του, θα κρατηθείς από το χέρι που θα σφίξει το δικό σου και θα ξορκιστούν και θα δαιμονιστούν τα πάντα.
Μόνο έτσι θα κλείσουν σταδιακά οι πληγές και θα ξεθωριάσουν οι μνήμες. Αχ αυτές οι μνήμες!
