Γράφει ο Τριστάνος
Αρχίσαμε να ξεχνάμε να αγαπάμε τους ανθρώπους και δίνουμε βάση μόνο στην εικόνα.
Σταματήσαμε να βλέπουμε την καλοσύνη και τις όμορφες καρδιές και αναλωθήκαμε σε κοιλιακούς και πλαστικά σώματα, παραγεμισμένα με ματαιοδοξία και αλαζονεία.
Σώματα που δεν αφήνουν κανένα χώρο για την έκφραση των συναισθημάτων. Διότι τα συναισθήματα θεωρούνται αδυναμία και παραγκωνίζονται, στο βωμό μίας ουτοπικής τελειότητας, που κρύβει από πίσω της κόμπλεξ και ψυχολογικά προβλήματα.
Χαμένες αξίες, ποτισμένες με ψηλά τακούνια και φιλτραρισμένες φωτογραφίες, που διακινούνται σε όλα τα ηλεκτρονικά μέσα, προκειμένου να αναδείξουν τον εαυτό τους. Έναν εαυτό, που ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν πώς τον έχουνε μετατρέψει, προκειμένου να ταιριάξουν με πρότυπα που “πουλάνε”.
Η επιβεβαίωση έρχεται πλέον από το πλήθος των συντρόφων που εναλλάσσονται, από τα ακριβά αυτοκίνητα και τα ρούχα που γράφουν Gucci και Dior, θεωρώντας ότι αυτό αποτυπώνει στο μέτωπο την ποιότητα τους.
Πέρασαν όλα σε δεύτερη μοίρα και αυτοσκοπός πλέον είναι η δημοτικότητα, το ακριβό ρούχο, η τεντωμένη επιδερμίδα και η χρηματική επίδειξη.
Δεν έχει βγει και εκείνο το botox της ψυχής ρε γαμώτο. Αυτό που μπορεί να την ανυψώσει από την υπόγεια διάβαση που έχει τοποθετηθεί – περνώντας σε δεύτερη και τρίτη μοίρα, υποβαθμισμένη και παρατημένη.
Παρασυρμένοι στη δίνη του “δήθεν” και της οπτικής απόλαυσης, οι άνθρωποι ξέχασαν να φροντίσουν το σημαντικότερο κομμάτι μέσα τους και στην πρώτη δυσκολία καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι.
Οι σχέσεις κρατούν μόνο λίγους μήνες ή ακόμη και εβδομάδες, σε μια προσπάθεια να αποφευχθεί το συναίσθημα της αγάπης. Για να μην υπάρχει ανάγκη να δεις τον άλλον. Για να μην χαθεί η “πολύτιμη” και υπερεκτιμημένη ανεξαρτησία.
Οι γάμοι συχνά γίνονται, όταν τα βιολογικά ρολόγια χτυπήσουν και σε αρκετές περιπτώσεις για την απόκτηση παιδιών και την δημιουργία οικογένειας, επειδή έτσι προστάζει η κοινωνία.
Ο στόχος λοιπόν επιτυγχάνεται, όμως αφού κρατήσουν λίγα χρόνια, το 50% πλέον διαλύονται, αφήνοντας πίσω τους μονογονεϊκές οικογένειες – και παιδιά που μαθαίνουν να μοιράζουν τη ζωή τους στα δύο.
Διαλύονται, διότι πολλοί δεν έμαθαν να ζορίζονται και να παλεύουν. Διότι ταΐζοντας για χρόνια την ματαιοδοξία τους, άφησαν το “μέσα τους” νηστικό και πλέον είναι αδύναμο να αντέξει και έτσι μετά από μερικά στραβοπατήματα, γκρεμίζεται και αποχωρεί.
Αυτό ονομάστηκε νέα τάξη πραγμάτων, εξευρωπαϊσμός και μοντέρνα κοινωνία. Διότι αυτό που ήθελαν να πετύχουν, είναι να μείνει ο καθένας μόνος του και να χαθεί η αληθινή αγάπη από τον κόσμο, για να μπορέσουν οι μάζες να κατευθυνθούν – αποδυναμωμένες πλέον – στο δρόμο που θα τους υποδείξουν οι επιτήδειοι.
Ήρθε η ώρα λοιπόν να αντισταθούμε. Να φωνάξουμε ένα βροντερό “ΟΧΙ” και να αλλάξουμε την ροή της ιστορίας. Να γίνουμε η ευχάριστη εξαίρεση, που θα κάνει την διαφορά και θα γίνει το παράδειγμα για τους επόμενους.
Ήρθε η ώρα να ανασύρουμε τις ξεχασμένες αρχές μας, την πίστη, τον σεβασμό, την μπέσα, την τιμή και τον αλτρουισμό μας.
Να υψώσουμε το ανάστημα μας και να στρέψουμε την προσοχή μας, σε αυτά τα στοιχεία που αξίζουν πραγματικά στη ζωή.
Στην καλοσύνη, στην αγάπη, στην αλήθεια και στην αλληλεγγύη. Στην ευθύτητα και στο μεγαλείο του συναισθηματικού κόσμου.
Να μην κοιτάμε μόνο την εξωτερική εμφάνιση και την οικονομική επιφάνεια, αλλά τον εσωτερικό κόσμο και τις ξεκάθαρες συμπεριφορές. Τα σταράτα λόγια και τις διάφανες προσωπικότητες.
Στις μέρες του υλισμού και της αναισθησίας, ας γεμίσουμε τον καμβά της ζωής μας με το ουράνιο τόξο των αληθινών συναισθημάτων και τις αξίες αυτές, που αντέχουν στο χρόνο και δεν ξεβάφουν σαν το έντεχνο μακιγιάζ της υποκριτικής.
Ας ασχοληθούμε με πραγματικές σχέσεις, ανιδιοτελείς φιλίες και αγάπες, που δεν είναι καμουφλαρισμένες συμφωνίες ανάγκης, αλλά καρδιές που έγιναν ένα και αποφάσισαν να χτυπούν για πάντα μαζί. Και όταν η μία κουράζεται, η άλλη θα την βοηθά να συνεχίσει να λειτουργεί, διότι “μαζί” όλα μπορούμε να τα ξεπεράσουμε.
Και τότε η ευτυχία και η γαλήνη θα μας χτυπήσει την πόρτα. Το αίσθημα της πληρότητας, θα κλείνει όλα τα κενά που θα έρχονται στο δρόμο μας και θα ταξιδεύουμε ασφαλείς.
Τότε, ο δρόμος μας θα είναι αληθινός.
Θα είναι ο δικός μας ο δρόμος!
