Άσε με να γίνω το λάθος σου, το πιο μεγάλο.
Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.
Σε ακούω να μιλάς και να λες θεωρίες για τον έρωτα και τη ζωή. Γελάς, βουρκώνεις, αλλάζεις από τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν υποκρίνεσαι, όμως χάνεσαι στις σκέψεις σου. Μιλάς για το πάθος, για το λάθος και γελώντας λες πως το μόνο που σου λείπει να ζήσεις, είναι άλλο ένα λάθος. Ένα πάθος που θα μοιάζει με λάθος. Ένα πάθος γεμάτο ένταση και συναισθήματα.
Κι εγώ σε κοιτάω, σε χαζεύω, δεν είναι η πρώτη φορά, δεν θα είναι η τελευταία. Είναι άλλη μια που δεν σου λέω την αλήθεια μου. Είναι άλλη μια που δεν σου κλείνω το στόμα μ’ένα φιλί και να σε τραβήξω σε ένα λάθος κι ας είναι το μεγαλύτερο που θα κάνουμε κι οι δυο.
Είσαι η πιο λάθος επιλογή μου κι όμως σε γουστάρω μέχρι τρέλας. Δεν βγαίνει η σκέψη λεπτό από το μυαλό μου. Κι αν ζητάς να ζήσεις ένα λάθος, ζήσ’το μαζί μου κι ας είναι για λίγο. Ζήσ’το μαζί μου και μην σε νοιάξει τι θα μείνει πίσω.
Δεν γουστάρω τη φάση, γουστάρω εσένα και αυτό που με κάνεις να νιώθω. Το απαγορευμένο, τη μια σταγόνα λάδι που είναι ικανή να βάλει φωτιά και να τα κάψει όλα. Το μυαλό που θολώνει και σταματάει να σκέφτεται με τη λογική.
Φωνάζει θέλω σε απόγνωση. Μόνο να με θες θέλω, τι δεν καταλαβαίνεις; Να με θες θέλω. Να μην ανασαίνεις χωρίς εμένα. Να τρελαίνεσαι όταν σου λείπω. Να με θες και να μου το δείχνεις. Να με διεκδικείς κι ας ξέρεις πως δεν έχω μυαλό για άλλη.
Ένα μπάχαλο μακριά σου και μια κόλαση κοντά σου κι εγώ διαλέγω την κόλαση ξανά και ξανά. Για μια σου στιγμή. Για ένα σου βλέμμα. Για ένα σου γέλιο. Για ένα λάθος που θα είναι δικό μας κι ας το πληρώσω μόνο εγώ.
Γιατί χειρότερη τιμωρία από το να μην ζήσεις το λάθος, δεν θα υπάρξει. Έτσι δεν είπες;