Έμαθα να μην φοβάμαι, να μην τρομάζω και να προχωρώ..
Γράφει ο Γιώργος Γαλάνης
Χαλάνδρι – Πειραιάς, η κίνηση απίστευτη και η διαδρομή μια ώρα. Κόσμος θυμωμένος να μπλέκεται σε καυγάδες, να βρίζει να φωνάζει χωρίς νόημα. Άγχος παντού και η ρουτίνα να κινείται καθημερινά σε ρυθμούς fast forward. Διαλυμένος ψυχολογικά, να ψιθυρίζεις κάθε μέρα στον εαυτό σου πως όλα είναι καλά, θα πάνε καλά και τελικά να μην το πιστεύεις ούτε εσύ, αλλά βλέπεις έτσι σου έμαθαν να λες.
Όταν ήμουν παιδί έκανα όνειρα και τώρα αυτά ξεθωριασμένα με χλευάζουν…δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα και απομακρύνονται! Τώρα ψάχνω απαντήσεις, ποιός είμαι, γιατί υπάρχω, γιατί κάνω άλλα από αυτά που ήθελα στη ζωή μου…ξέρεις ερωτήσεις από αυτές που κάνουν τους φίλους σου να λένε πως τρελάθηκες!
Προσπαθώ να τα φέρω και πάλι στη μνήμη μου και να παλέψω με όση δύναμη μου απέμεινε, με μια ψυχή κομμάτια και μια κοινωνία που έχασε το παιχνίδι από καιρό. Μόνο μίσος, οργή, άδικο και στεναχώρια κράτησε για να ταΐζει τα παιδιά της. Η επικοινωνία, η επαφή με το διπλανό, οι ατελείωτες εκείνες συζητήσεις που κάναμε κάποτε για το μέλλον, θυμίζουν φαντάσματα μιας άλλης εποχής.
Και να λοιπόν που μεγαλώσαμε, παίξαμε, άλλες φορές κερδίζοντας άλλες πάλι χάνοντας, ζητώντας πράγματα απλά που χωράνε στην παλάμη ενός χεριού. Θέλαμε το ίδιο για όλους κάποτε, αλλά να που δεν γίνονται έτσι τα πράγματα! Η ζωή χαμογελάει διαφορετικά στον καθένα. Άπληστοι εκ φύσεως, την κατηγορούμε καθημερινά, την καταριόμαστε χωρίς να σκεφτούμε πως κάποιοι είναι πιο τυχεροί από κάποιους άλλους σε αυτό το παιχνίδι. Χωρίς να σκεφτόμαστε πως είμαστε ευλογημένοι γι αυτά που έχουμε, ενώ κάποιοι στερούνται ακόμη και τα βασικά.
Μη σκας για τα παραπάνω, θα στα δώσει κι αυτά…ξέρει βλέπεις τι κάνει. Δεν είσαι τυχαία εδώ και η ύπαρξή σου έχει λόγο και σκοπό γι αυτό βγες έξω, διασκέδασε, μάθε, κλάψε, πόνεσε, αγάπα, κάνε έρωτα. Μην τους αφήνεις να στα στερούν. Στα πήραν όλα, αλλά η ψυχή είναι αλήτισσα και γι αυτό δεν φυλακίζεται, δεν παίρνει από καλούπια, δεν μπορούν να στη στερήσουν και όσο την έχεις σε σπρώχνει να τραβάς μπροστά και να συνεχίζεις.
Όλοι εσείς οι “κύριοι” με τα κοστούμια, που νομίζετε πως έχουμε δημοκρατία, δεν θα μπορέσετε ποτέ να με σταματήσετε να κάνω αυτό που έμαθα στη ζωή μου. Δεν σας φοβάμαι και οι απειλές δεν με τρομάζουν, γιατί τα θέλω, τα ιδανικά και τις αξίες μου δεν μπορείτε να μου τα στερήσετε. Αυτά ανήκουν για εσάς σας στα ψιλά γράμματα πλέον και γι αυτό είστε άξιοι της μοίρας σας.
Τούτο μόνο να θυμάστε, αυτός ο λαός έχει πολύ κουράγιο, δύναμη και αγάπη και αν δεν το βρει το δρόμο, θα το φτιάξει για να βαδίσει με θάρρος στη λύτρωση.