Γράφει η Χριστίνα Αυγερινίδου
H ευτυχία λένε, είναι στιγμές.
Ξέρεις κάτι; Ξέρεις κάτι;
Βαρέθηκα αυτήν την καραμέλα.
Εγώ γουστάρω να έχει διάρκεια ρε. Να πάρω το λεπτό και να το κάνω ώρα, να πάρω την ώρα και να την κάνω ημέρα, να πάρω την ημέρα και να την κάνω νύχτα, να πάρω τη νύχτα και να την κάνω “πάντα”,να πάρω το φόβο και να τον κάνω “χθες”, γαμώτο!
Να διασκελίσω το χρόνο τον αλήτη και να πατήσω πάνω του.
Να απειλήσω δαίμονες και σε όλα σου τα “πρέπει” να βρέξουν πάνω κεραυνοί.
Να σε αδειάσω από τα “μήπως” σου και να στραγγίξω τα “δήθεν”.
Και πάνω από όλα σου τα “αν” να λάμπω σαν πανσέληνος, να σε ιδρώνω στις σιωπές και να ρουφώ τη γεύση των χειλιών σου.
Τα “σ’ αγαπώ” κουράστηκαν, κοιμούνται στη λιακάδα.
Ένα “σε θέλω” ζητάω μόνο, στης νύχτας μέσα την κραυγή.
Κι ένα “μαζί” κάτω από έναν ουρανό χωρίς φεγγάρι, χωρίς άστρα,να εξαργυρώνω το φως των ματιών σου θέλω, αυτό μου φτάνει.
Μόνο η ζωή, δεν φτάνει.