Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Τρία χρόνια από την ζωή μου ξυπνούσα και κοιμόμουν με την σκέψη σου. Ζούσα, σε όλη την διάρκεια της ιδιόμορφης σχέσης μας, αυτά που σε άλλες σχέσεις κρατάν μόνο ένα μικρό χρονικό διάστημα της αρχής τους.
Κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε μηνυμα, κάθε παρουσία αλλά και κάθε απουσία σου περνούσε από ιδιαίτερη επεξεργασία. Τα επεξεργαζομουν με το μυαλό μου, τα φιλταρα με την καρδιά μου και επειδή άκρη δεν έβγαινε στο τέλος απλά άφηνα τον εαυτό μου να το ζήσει. Να ζήσει την απόλυτη ευτυχία της αγκαλιας σου και το απόλυτο σκοτάδι της αδιαφορίας σου. Ανέβαινα στο ασανσέρ των στιγμών μας με προορισμό τον έκτο όροφο αλλά ποτέ δεν με άφησες να φτάσω τόσο ψηλά. Πατούσες το στοπ και μας κατεβάζες στο ισόγειο.
Ένα μυστήριο ήσουν, άνθρωπε μου. Ακαταλαβιστικες συμπεριφορές, αψυχολογιτες αντιδράσεις, μη αναμενόμενες δηλώσεις και ασυγχωρητες εξαφανίσεις. Προσπάθησα πολύ να βρω τρόπο να σε χειριστώ.
Να πω αυτό που πρέπει την στιγμή που πρέπει, να μην σε πιέσω αλλά ταυτόχρονα να μην αδιαφόρησω , να σου κεντρισω το ενδιαφέρον αλλά να μην φανώ και απελπισμένη, να είμαι κοντά σου όταν πρέπει και μακριά όταν δε πρέπει. Ένα συνεχόμενο σκοτσέζικο ντουζ ήσουν τελικα.Μια κρύο, μια ζεστή ώσπου στο τέλος κόπηκε τελείως το νερό.
Χαίρομαι που το ζησα να σου πω την αλήθεια. Μέσα από σένα και το μυστήριο του χαρακτήρα σου έμαθα καλύτερα εμένα. Είδα κατάματα τις δυνάμεις μου, ανακάλυψα την γραμμή των ορίων μου και μέτρησα μια μια τις αδυναμίες μου.
Και τελικά τι έγινε;
Ένα σακί με όμορφες στιγμές, ένα φορτηγό γεμάτο πληγές και ένα μυαλό γεμάτο απορίες. Ποιος ήσουν; Δεν κατάλαβα ποτέ.
Σε γνώρισα με όλες τις πλευρές σου, σκούπισα όλες τις γωνιές της ψυχής σου αλλά δε σε έμαθα ποτέ.
Ελπίζω κάποια άλλη να τα κατάφερε. Εγώ σ ευχαριστώ πάντως γιατί μέσα από σένα, έμαθα τουλάχιστον εμένα!