Αυτό το χαμόγελο, δεν είναι πια δικό μου.
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Κάποτε με ρώτησες “τι θα σε έκανε να φύγεις μακριά μου”.. και σου είχα πει “τίποτα”.
Απόψε που λες, βρήκα κάτι.
Βρήκα το μόνο πράγμα που με έκανε να γυρίσω την πλάτη μου.
Το χαμόγελό σου.
Μέρες απέφευγα να σε κοιτάξω. Απέφευγα να ρίξω την ματιά μου πάνω σου.
Ίσως γιατί μέσα μου βαθιά ήξερα..
Και ναι, ήταν αυτό το χαμόγελό σου.. τόσο δικό σου.
Τώρα πια, δεν είναι δικό μου.
Τώρα πια, δεν μου ανήκει.
Τώρα πια, δεν ευθύνομαι εγώ γι’αυτό.
Και τώρα, μπορώ να φύγω ήσυχη.
Τώρα ξέρω, πως κι αν κάποτε συναντηθούμε, μόνο εγώ θα νιώθω.
Μόνο εγώ θα θυμάμαι.
Ότι ήταν να κάνω γι’αυτο το χαμόγελό σου, το έκανα.
Ότι ήταν να κάνω για να σε δω ήρεμο κι ευτυχισμένο, το έκανα.
Τώρα ένα χάδι στο μάγουλο, όπως εκεινες τις φορές που ήθελα να σε αγγίξω κι ήσουν πολύ θυμωμένος..
Ένα φιλί πίσω απ’ τ’ αυτί, κρυφό, πάντα.. και μια τελευταία ματιά..
Και όχι άλλες λέξεις.
Ούτε και υποσχέσεις έχω να σου δώσω.
Μάλιστα είναι η ώρα να πάρω πίσω κι εκείνη τη δική μου.. “να μου προσέχεις” μου είπες φεύγοντας.
Αυτή την υπόσχεση λοιπόν, την παίρνω πίσω.
Τώρα, δεν θα με προσέχω άλλο.
Τώρα, ξανά αέρας χωρίς ρίζα…