Η μεγαλύτερη ζημιά που έκανες, ήταν το να σε ερωτευτώ..
Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.
«Αντέχεις να με αγαπήσεις;» με είχες ρωτήσει κάποτε.
Ακόμα θυμάμαι τον τρόπο που με κοιτούσαν τα μάτια σου εκείνη την ημέρα.
Είχες βουρκώσει. Ήταν από εκείνες τις στιγμές που είχες ανάγκη να ακούσεις κάτι τρυφερό, να βρεις έναν ώμο να ακουμπήσεις και μια αγκαλιά να σε προστατέψει.
Το βλέμμα σου ζητούσε απεγνωσμένα ένα χάδι, ένα φιλί, ήθελε να συναντήσει κάτι στο οποίο θα άξιζε να πιστέψει.
Η σκηνή εκείνη περνά από μπροστά μου και είναι σαν να τη ζω από την αρχή.
Δεν ήξερα τι να σου απαντήσω τότε.
Ομολογώ πως είχα σαστίσει και τα είχα χάσει. Δεν είχα έρθει ξανά αντιμέτωπος με μια τέτοια ερώτηση.
Με είχες ξαφνιάσει.
Είχα χάσει τα λόγια μου και για το λόγο αυτό επέλεξα να σωπάσω και να σε αγκαλιάσω μηχανικά.
Έτσι δεν κάνουμε εμείς οι άνθρωποι στις δύσκολες στιγμές; Προτιμάμε τη σιωπή, για να μην τα κάνουμε θάλασσα και πληγώσουμε άθελα μας τον άλλον.
Αν με ρωτούσες τώρα αν θα άλλαζα εκείνη μου την αντίδραση, θα σου απαντούσα με περίσσεια σιγουριά ένα περίτρανο όχι!
Δεν είπα και δεν έκανα κάτι που δεν αισθανόμουν.
Επέλεξα να είμαι αληθινός και να μην ξεστομίσω λόγια μεγάλα, ντυμένα με ψεύτικο περιτύλιγμα.
Γι’ αυτό προτίμησα τη σιωπή. Ήταν η καλύτερη επιλογή. Σεβάστηκα εσένα πάνω απ’ όλα και τις λέξεις.
Δε μπορούμε πάντα να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε με λόγια.
Ούτε τώρα θα μπορούσα να πω τίποτα. Θα αντιδρούσα με τον ίδιο τρόπο, αλλά τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Η αγκαλιά μου θα ήταν πιο σφιχτή και θα πονούσα μέσα μου αν σε έβλεπα βουρκωμένη.
Ξέρεις, με τον καιρό σε αγάπησα. Σε αγάπησα πολύ. Λάτρεψα αυτό που είσαι. Λάτρεψα εσένα.
Λάτρεψα τα λακκάκια που σχηματίζονται στο πρόσωπό σου όταν χαμογελάς, τον τρόπο με τον οποίο πιάνεις στα χέρια σου το στυλό για να γράψεις, τον τρόπο με τον οποίο φυσάς τον καπνό από το τσιγάρο σου.
Είναι φορές που πιάνω τον εαυτό μου να σε παρατηρεί καθώς ντύνεσαι. Τα φορέματα γλιστρούν πάνω στο κορμί σου και εγώ σε γδύνω στο μυαλό μου.
Σε βλέπω να διαβάζεις με προσήλωση και θέλω να σε κάνω δικιά μου. Με κάνεις να λιώνω κάθε φορά που κάνεις κάποια ζημιά και παίρνεις το σκανταλιάρικό σου ύφος. Από όλες τις ζημιές που έχεις κάνει, ξέρεις ποια είναι η μεγαλύτερη;
Είναι αυτή που έκανες εσύ σε μένα, που μπήκες στη ζωή μου πατώντας μόνο γκάζι και με έκανες να σε ερωτευτώ.
Σου έχω πει πως είσαι σαν αληθινός άγγελος όταν κοιμάσαι; Η γαλήνη καθρεφτίζεται στο πρόσωπό σου.
Μαζί σου τολμώ να ομολογήσω πως έχω γίνει συλλέκτης μικρών, πανέμορφων στιγμών.
Περνάνε από μπροστά μου κάθε φορά που σε αντικρίζω. Θέλω να ζήσω μαζί σου όσο το δυνατόν περισσότερες.
Δεν έχω την παραμικρή ιδέα πού θα μας βγάλει όλο αυτό. Το μόνο που γνωρίζω πολύ καλά είναι πως σε θέλω στη ζωή μου, και αυτό είναι το σημαντικότερο.
Όταν θες κάτι πραγματικά φέρνεις τον κόσμο ολάκερο τούμπα για να τα καταφέρεις. Δίνεις το σώμα και την ψυχή σου.
Αυτό έχω, λοιπόν, και εγώ σκοπό να κάνω.
Να σε διεκδικώ μέρα με τη μέρα και να σε κάνω ευτυχισμένη.
Εσύ επέλεξες εμένα και εγώ εσένα.
Ζούμε ένα έρωτα, το δικό μας έρωτα και του οφείλουμε να το ζήσουμε στο έπακρο.
Δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Υπάρχουμε εμείς, και εμείς είμαστε τώρα μαζί. Δεν πρόκειται να αφήσω κανέναν και τίποτα να μπει ανάμεσά μας.
Είσαι δικιά μου και είμαι δικός σου.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη θυσία που κάναμε και οι δυο μας στο βωμό του έρωτα. Αφήσαμε για λίγο στην άκρη τον εαυτό μας και αφεθήκαμε ολοκληρωτικά ο ένας στα χέρια του άλλου.
Επιτρέψαμε χέρια διαφορετικά από τα δικά μας να αγγίξουν την ψυχή μας και την καρδιά μας.
Και εσύ, και εγώ γινόμαστε έρμαια των συναισθημάτων μας.
Έλα, λοιπόν, κοντά μου.
Δώσε μου το χέρι σου και έλα να βουτήξουμε στο πάθος μας.
Έλα να το ζήσουμε! Αφέσου! Μη φοβάσαι τίποτα και κανέναν…
Τώρα σε προσέχω εγώ!