Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Σε κοιτάω ώρα τώρα.
Σου ρίχνω κλεφτές ματιές κι από την ώρα που κράτησα την εικόνα σου στα χέρια μου, σε νιώθω δική μου.
Κομμάτι μου. Αντανάκλαση μου. Στατική εικόνα, από τα χρόνια μου τα κοριτσίστικα.
Στα μάτια μου, είναι σαν να είσαι ζωντανή.
Σε κοιτάω εδώ μπροστά μου στην οθόνη του υπολογιστή μου και σε νιώθω να πλατσουρίζεις!
Ακούω το νερό να αντιδρά στα λευκά σου ποδαράκια, που το ανακατεύουν σχεδόν τυρανικά!
Κάτι διώχνεις μακριά κλωτσώντας το ή εμένα μου φαίνεται;
Οι φυγόκεντροι κύκλοι που οδεύουν εδώ στην ευθεία μου, απέναντι σου διώχνουν από μέσα σου έννοιες και σκοτούρες.
Στο νησί σου είναι!
Σε εκείνη την παραλία με τα βραχάκια μέσα στη θάλασσα, που ξαποσταίνουν τα βρεγμένα κορμάκια το καλοκαίρι και ατενίζουν τον Ηλιάτορα, μαζί κι οι γλάροι εκεί, σε ανάπαυλα από τις περιπολίες του φαγητού τους.
Σήμερα όμως έχεις ένα καβουράκι παρέα.
Σου φέρνει μυστικά από τα βάθη της θάλασσας, αυτά που οι γοργόνες κρύβουν αιώνες τώρα.
Για την αέναη πνοή της ζωής στο θαλασσινό νερό, εκεί που το οξυγόνο και το υδρογόνο σμίγουν ολοκληρωτικά και δημιουργούν ένα ατελείωτο μπλε χαλί, που ενώνει στεριές κι ανθρώπους, κρατώντας τη σφαίρα μας στη θέση της.
Θες να μείνεις εκεί και να μην σε φωνάξουν να φύγεις.
Όλα μπορούν να περιμένουν.
Πού να πας άλλωστε αφού εσύ εκεί ανήκεις.
Είσαι έτοιμη. Από πάντα έτοιμη.
Κορδέλα στα μαλλιά, για το θαλασσινό αεράκι που ενίοτε αγριεύει, και γιακαδάκι ασορτί για ομορφιά.
Αυτάρεσκό μου πλασματάκι, θες να νιώθεις ναυτοπούλα, σαν την Μανταλένα.
Έστω και χωρίς τη βάρκα σου. Για την ώρα τουλάχιστον.. και το φορεματάκι, επίσης ναυτικό!
Πώς αλλιώς άλλωστε, αφού ο νους σου είναι συνεχώς σε ένα ταξίδι που αρμενίζει σε ωκεανούς συμπαντικά παράλληλους, με στιγμές του χθες, του τώρα και του ονειρεμένου αύριο.
Κολάν για ελευθερία κινήσεων! Δεν σε νοιάζει αν βραχεί, ίσα ίσα θα μυρίζει αρμύρα και θα θυμίζει ξεγνοιασιά!
Ξυπόλητη!
Με αδιάκοπη επαφή με το νερό. Άλλοι γειώνονται πατώντας γερά και σταθερά τα πόδια τους στη γη, κι εσύ γυρεύεις σε κάθε τώρα σου αυτό ακριβώς.
Να γίνεσαι μέρος και στέρεη προέκταση της θάλασσας όπου θα κολυμπάς και θα βαφτίζεσαι καθημερινά εκεί.
Νιώθεις ότι μέσα σου έχεις τόσο νερό.
Γλυκό μέσα, αρμυρό απ’ έξω. Κολυμπάς σε ωκεανούς από σκέψεις και συναισθήματα μόνιμα!
Έτσι μονάχα αντέχεις να ζεις..
Πηγή. Ζωοδόχος Πηγή, σαν και το όνομά σου, που προσπαθείς να τιμήσεις.
Κοριτσάκι μου γλυκό, αθεράπευτα ρομαντικό, αέναα μικρό, ανυποψίαστα καλόκαρδο, με μπόλικα αγάπη αξόδευτη.
Μείνε έτσι σε παρακαλώ!
Μην αφήσεις όλη αυτή τη θάλασσα να στερεοποιηθεί, να πετρώσει μέσα σου!
Κι ας γίνονται σεισμοί τρυγύρω! Κι ας φουρτουνιάζει η αρμύρα μέσα σου ψάχνοντας πολλές φορές μάταια να εκφραστεί και να αγαπηθεί πολύ ακόμη και στην αντάρα της.
Κι ας αλλάζουν οι εποχές. Κι ας λερώνονται τα πόδια και τα ρούχα σου, ακόμη και τα καλά τα ναυτικά σου από το κυνηγητο των πρεπει που ήρθαν για να τεσταρουν τις δυνάμεις σου.
Είσαι καπετανισσα όμως κι η θάλασσα σου θα σε περιμένει πάντα. Θα καρτερει να πας. Καθαρτήριο φανερών κι αφαντων όλων!
Άντε σήκω να φύγουμε τώρα. Έλα να μαζέψουμε όσα δίνουμε. Βλέπεις εδώ πάνω δεν είμαστε οι δυό μας. Υπάρχουν ψυχές γύρω μας δορυφόροι. Στοιχεία και στοιχειά. Μας καλούν, μας ζητούν, μας δίνουν, μας παίρνουν κυρίως μας διδάσκουν!
Ένα πράγμα μόνο θέλω να γνωρίζεις. Είμαι μαζί σου. Είμαστε ένα. Δεν θέλω να σε ξανακουσω να μιλάς για μοναξιά…Όπου κι αν είμαστε ο,τι κι αν μας βρει εμείς έχουμε η μία την άλλη. Εχουμε την άκρη μας… Την Ιθάκη μας. Το βράχο φάρο μας! Σ’ αγαπώ θαλασσενια μου.
Άλλωστε τι νόημα θα χε μια ζωή χωρίς την αρμυρα της. Ανοστο φαγητό.
Κι εμείς δεν θέλουμε απλά να φάμε.
Θέλουμε να χορτάσουμε από Ζωη!