Γράφει η Δωροθέα Σαμαρά
Καθισμένη μπροστά στο παράθυρο, χαζεύω το πέρασμα των εποχών. Κίτρινα φύλλα, ξερά, που στον άνεμο χορεύουν το βαλς των γερασμένων ονείρων, παρασέρνουν μαζί τα καλοκαίρια που έσβησαν και πάλι. Τα ξύλα στο τζάκι σιγοψιθυρίζουν κι αυτά τις νότες τις δικές τους σε αυτήν την αποχαιρετιστήρια γιορτή.
Όλα είναι εκεί. Κι όμως! Τίποτα δεν είναι το ίδιο πια. Τίποτα δεν θυμίζει την εικόνα του ” χθες”. Λες κι υπήρξε απλά σαν ένας αντικατοπτρισμός μιας φευγαλέας ηλιαχτίδας πάνω στα νερά του χρόνου.
Για αυτό σου λέω. Κράτα με! Κράτα με σφιχτά μέσα στην αγκαλιά σου. Άσε με να λιμνάζω εκεί κάθε στιγμή της μέρας, κάθε μέρα του χρόνου, κάθε χρόνο της ζωής. Γιατί, η ζωή είναι ένας χείμαρρος, μάτια μου, κι ο χρόνος τα νερά του, που ορμητικά κυλούν και φεύγουν από πάνω μας. Κι εμείς που μέσα τους ταξιδεύουμε πάνω σε μια βάρκα, προσπαθούμε πάντα να κρατάμε τις ισορροπίες, να βαστάμε γερά ο ένας το χέρι του άλλου, να μην παρασυρθούμε από τα ορμητικά νερά του και χαθούμε.
Για αυτό σου λέω, κράτα με! Κράτα με σφιχτά, φυλάκισέ μας μέσα σε μια αγκαλιά, να νιώθω πως ακόμη και το ” αύριο ” που θα έρθει, ακόμη και η στιγμή που δεν γεννήθηκε, θα ντραπεί να μας ενοχλήσει.
Όλοι όσοι ύμνησαν το πάθος, το φιλί, λησμόνησαν να γράψουν κι έναν στίχο για τη δύναμη που έχει τούτη η στιγμή. Τη στιγμή που ένα κορμί φωλιάζει μέσα σε δύο χέρια, που τρυφερά και σφιχτά το τυλίγουν. Δύο χέρια που διεκδικούν όλη τη ζεστασιά του, που προσδοκούν να νιώσουν τον κάθε έναν παλμό του. Δύο ενέργειες που ενώνονται, εισχωρούν η μία μέσα στην άλλη και γίνονται μια μπάλα φωτός μέσα σε ένα αγκάλιασμα σφιχτό. Μέσα σε μια φωλιά που έχτισαν για να ζεσταθούν οι πόθοι, οι ανάγκες, οι καημοί, οι αναστεναγμοί, οι έρωτες, οι πόνοι, οι χαρές. Όλα τα συναισθήματα που οι ψυχές γεννούνε, για να έχουν λόγο ύπαρξης τα κύτταρα των ανθρώπων.
Για αυτό σου λέω. Κράτα με! Γύρε και ακούμπησε τις ανάσες σου πάνω στο λαιμό μου, να νιώθω το ρυθμό τους, να νιώθω εσένα. Γιατί η ψυχή μου έχει ανάγκη μόνο την αγκαλιά σου, για να ηρεμεί και να ταξιδεύει. Ετοίμασε τις βαλίτσες μας, έρωτα, και πάμε!