Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος.
Να τον αγαπάς τον εαυτό σου..
Να τον φροντίζεις, να τον περιποιείσαι, να του προσφέρεις στιγμές ηρεμίας και χαράς. Να τον ψυχαγωγείς με οποιοδήποτε τρόπο επιθυμείς, αλλά κυρίως πνευματικά. Να τον επικροτείς για κάθε μικρή του “νίκη”, έστω και φαινομενικά ασήμαντη. Να του μιλάς, ναι, να του μιλάς, στον καθρέπτη μπροστά ή και χωρίς καθρέπτη, όχι δεν θα τρελαθείς, εξάλλου όταν είστε οι δυο σας θα το κάνεις. Να του βάζεις χέρι, να τον μαλώνεις, με μέτρο όμως, πάντα κοιτώντας τον στα μάτια, να τον κάνεις να συνειδητοποιεί τα λάθη του, και από κοινού να προσπαθείτε να τ’αλλάξετε.
Να μην τον φθείρεις, να μην τον συναναστρέφεις με ανθρώπους “λίγους” για τα δικά του δεδομένα και που πολύ λίγα θα μπορέσει να “πάρει” απ’αυτούς. Να μην τον “ξοδεύεις” στους πολλούς, οι πολλοί θα τον αφαιμάξουν, θα του ρουφήξουν την ενέργειά του, θα τον αποκάμνουν. Λίγοι, καλοί και ποιοτικοί εκείνοι που θά’ναι δίπλα του.
Να του προσφέρεις στιγμές μοναξιάς, να φορτίζει τις μπαταρίες του, να σκέφτεται, να συλλογίζεται, να συμπεραίνει. Να τον κρατάς σιωπηλό, τουλάχιστον μισή ώρα κάθε μέρα, ξέρεις αυτό είναι ευεργετικό για εκείνον, ηρεμεί. Βάζει σε τάξη τις σκέψεις του και τα συναισθήματα του, ιεραρχεί, ναι, όσο περίεργο και αν σου ακούγεται, ιεραρχεί τις σκέψεις και τις επιθυμίες του, οι οποίες σχεδόν πάντοτε μετατρέπονται σε συναίσθημα, και ξέρεις τι θα του συμβεί εάν το συναίσθημα μοιάζει με ξέφραγο αμπέλι. Να τον κρατάς πειθαρχημένο, να μην ενεργεί παρορμητικά, ούτε φυσικά και να φιλτράρει τη σκέψη του δέκα φορές. Μια μέση κατάσταση, θα το βρεις εσύ αυτό.
Να του επιτρέπεις ν’ακούει το ένστικτό του, δεν λανθάνει ποτέ το ρημάδι, να εμπιστεύεται τη φωνή στο μέσα του. Να τον πιστεύεις, να του επιτρέπεις να τολμά, και ας κάνει λάθη. Μόνο έτσι θα μάθει, μόνο έτσι θα εξελιχθεί και θα γίνεται καλύτερος από κάθε προηγούμενη μέρα.
Να τον μάθεις να μην φοβάται. Τι θα πει φόβος; Άκου φόβος.. τι είχαμε, τι χάσαμε.. Αν δεν τον πείσεις πως ο φόβος είναι απλώς ένα κομμάτι της φαντασίας μας, πώς θα τον κάνεις να προχωρήσει μπροστά, να ενεργήσει, να πάρει πρωτοβουλίες, να ρισκάρει, να ανοίξει τα φτερά του; Εσύ του “τον” κατασκεύασες και εσύ θα του τον ισοπεδώσεις. Το κατάλαβες;
Να του δώσεις να καταλάβει πως αξίζει, όχι υπέρμετρα, προσγειωμένα και με σύνεση, να μην τον καταντήσεις μια εγωκεντρική υπεροπτική ψωνάρα. Εδώ χρειάζεται προσοχή, να τον μάθεις να έχει κρίση. Από παντού μπορεί να πάρει κομμάτια χρήσιμα, από ανθρώπους, από καταστάσεις, από τα ίδια σας τα βιώματα. Να κρίνει όμως πρώτα, να διαλέγει πολύ επιλεκτικά εκείνα τα χρήσιμα κομμάτια, εκείνα που του λείπουν, εκείνα που θα τον βοηθήσουν στην ανέλιξη του.
Και το σημαντικότερο, να ΜΗΝ περιμένει από κανέναν τίποτα, να μην έχει απαιτήσεις, μα ούτε και προσδοκίες. Ξέρω, είναι σκληρό, εδώ μιλάμε εν μέρει για καταπάτηση συναισθήματος. Σκέψου για λίγο όμως, η απογοήτευση μας για κάποιους ανθρώπους προέρχεται από εμάς, όχι από εκείνους, εκείνοι είναι αυτοί! Εμείς απαιτούμε και προσδοκούμε άλλα από εκείνους, κάτι πέρα και ψεύτικο από αυτό που εκείνοι είναι! Απ’τους ανθρώπους να τον μάθεις πως δεν θα πρέπει τίποτε να τον εκπλήσσει, κι ούτε απ’τα σύννεφα να πέφτει. Απλώς να χαμογελά, τις περισσότερες φορές να μένει σιωπηλός, να μην ξοδεύει ενέργεια χρήσιμη για εκείνον. Απλώς να προσπερνά..