Ο χρόνος, διαγράφει εκείνα που άγγιξαν, αλλά δεν χάραξαν. 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Κι αν νομιζεις πως ο χρόνος διαγράφει, εγώ θα σου πω μόνο πως ο χρόνος διαγράφει τα ασήμαντα.
Διαγράφει εκείνα που δεν ήταν ποτέ για να μείνουν.
Εκείνα που άγγιξαν, αλλά δεν χάραξαν.
Αν ο χρόνος διέγραφε, σήμερα δεν θα σου είχα πει καλημέρα.
Δεν θα είχα κοιτάξει το κινητό μου για να δω το μήνυμά σου.
Δεν θα είχα αναζητήσει όλα εκείνα που έφτιαχναν την καθημερινότητά μας “μαζί”.
Αν ο χρόνος διέγραφε, δεν θα ήσουν παρόν εδώ και καιρό.

Κι όμως είσαι ακόμα εδώ.
Γιατί ο χρόνος, σφραγίζει τις αλήθειες.
Σφραγίζει εκείνα που κάποτε ονομάσαμε “ένστικτο”.
Αποκαθηλώνει, ξεγυμνώνει..
Δεν στρογγυλεύει, δεν ομορφαίνει.

Ο χρόνος μετράει τα “τόσο όσο” που έγιναν “για πάντα”.
Ο χρόνος μετράει τα “εδώ” που έγιναν “κάπου”.
Ο χρόνος μετράει τα “μου λείπεις”.. που τα λέει η ψυχή κι όχι το στόμα.

Κι εμείς οι δυο, μετρήσαμε το χρόνο διαφορετικά.
Γιατί εγώ, τον χρόνο τον μετράω ακόμα στο εδώ και στο τώρα.
Γιατί εγώ, στον χρόνο δεν παρέδωσα τις μνήμες μου.
Γιατί εγώ, ήξερα το τέλος από την αρχή.. γι’αυτό και στα έδωσα όλα, νωρίς.
Για να μην χρειαστεί να μείνεις παραπάνω από όσο θα άντεχες.
Γιατί ο καθένας, στο τέλος, είναι αυτό που αντέχει..

Γιατί εγώ ήμουν το “τόσο όσο”, που σου έμαθε πως είναι το “για πάντα”.
Γιατί εγώ ήμουν εκείνη, που ο εγωισμός σου, δεν κέρδισε ποτέ.