“Πίσω, κάνω μόνο για να πάρω φόρα”. Θυμάσαι που στο είχα πει;
Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.
«Να προσέχεις» σου φώναζα κι εσύ έκανες ό,τι μπορούσες για να σε βλάψεις.
«Μην αργήσεις» σε παρακαλούσα κι εσύ αργούσες ακόμα πιο πολύ κι από ό,τι συνήθιζες.
«Μην φωνάζεις» σου έλεγα κι η φωνή σου υψωνόταν τόσο που να καλύπτει τους φόβους σου και να αποστομώνει τα ανείπωτα που σε έπνιγαν.
«Μείνε», σου ζητούσα.
Μείνε να παλέψουμε.
Μείνε να τα διαλύσουμε όλα και να τα χτίσουμε από την αρχή.
Μείνε αγκαλιά και να πολεμήσουμε μαζί τους κακούς.
Κι όσο σου ζητούσα να μείνεις, τόσο έφευγες.
Και τώρα απορείς που στα μηνύματά σου δεν απαντάω.
Απορείς που είσαι αόρατη.
Απορείς που δεν υπάρχω για σένα.
Απορείς, όπως απορούσα κι εγώ τόσο καιρό.
Κι όμως, τις απαντήσεις θα τις βρεις στα μηνύματα που δεν διάβασες.
Στις λέξεις που δεν άκουσες.
Στις παρακλήσεις που αγνόησες.
Τώρα λοιπόν, δεν είμαι εδώ.
Έμεινα πολύ. Έμεινα πιο πολύ απ’όσο σου άξιζε.
Τώρα, δεν έχει επιστροφή.
Στό’χα πει ένα βράδυ, θυμάσαι;
«Πίσω, κάνω μόνο για να πάρω φόρα».
Τώρα μόνη σου.
Να προσέχεις, ακούς;
Τώρα που δεν θα το κάνω εγώ για σένα.