Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Η ζωή μας μια ταινία!
Χιλιοπαιγμένη ή πρώτης προβολής;
Εμείς διαλέγουμε την αρχή ή το τέλος. Δικό μας και αυτό.
Το παρελθόν και το μέλλον είναι δυο ταινίες που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.
Πρέπει να αποφασίσεις σε πια θα συνεχίσεις να παίζεις. Και στις δυο δεν χώρας. Χώρας μόνο μέχρι εκεί που θα φύγεις απο την πραγματικότητα.
Δεν μπορείς μια ζωή να μένεις πίσω. Η ζωή προχωράει και εσύ την βλέπεις να φεύγει, να χάνεται. Είσαι ένας απλός θεατής της ίδιας σου της ζωής. Αυτο θέλεις; Αυτο ήθελες για τη ζωή σου; Αυτο ονειρευόσουν; Να είσαι ένας απλός παρατηρητής όταν όλα αλλάζουν, όλα προχωρούν. Αυτο ήθελες, να μένεις πίσω;
Μικρή, γλυκιά, πικρή, χρωματιστή ή μαύρη. Όπως και να έχει είναι η ζωή. Είναι μια και είναι δικιά σου.
Μην την σπατάλας σε παλιά χαμένα μονοπάτια που δεν γυρνάνε πίσω. Μονοπάτια χιλιοπατημένα. Εκεί κάπου που είχες αφήσει την καρδιά σου, το μυαλό σου. Έχεις δίκιο αλλά…
Προσπάθησες όσο ένιωθες πως μπορούσες.
Η ζωή περνάει και πίσω δεν γυρνάει. Σταμάτα να την βλέπεις μέσα από μια ταινία που παίζεται ξανά και ξανά με τους ίδιους πρωταγωνιστες, κομπάρσους, υπότιτλους μα πάνω απ’ όλα με εσένα.
Ότι ήρθε ήρθε, ότι έφυγε έφυγε, ότι έγινε έγινε, αν ήθελε θα ήταν εδώ ακόμα και θα προσπαθούσε όπως θα έκανες εσύ.
Οι ταινίες ειναι όμορφες όταν τις βλέπεις για πρώτη ή έστω δεύτερη φορά. Η δεύτερη είναι για την ευκαιρία που της δίνεις μήπως και στην πρώτη σου ξέφυγε κάτι. Μετά χάνουν το σασπένς τους. Απλά τις κοιτάς χωρίς να δίνεις πολύ μεγάλη σημασία γιατί τα έχεις δει ξανά και τα ξέρεις!
Όλα αλλάζουν και εσύ μένεις εκεί. Εκεί, στην ίδια ταινία δίχως τέλος.
Είναι δύσκολο το ξέρω!
Όμως γι’ αυτό ήρθες σε αυτή τη ζωή, για τα δύσκολα και τα κατάφερες. Τα κατάφερες πολύ καλά έως εδώ. Μπορείς, όλα τα μπορείς, αρκεί να κλείσεις τα μάτια και να δεις το παρακάτω της δικιάς σου ταινίας, της δικιάς σου ζωής! Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει αν απλά την βλέπεις να φεύγει.
Γίνε πρωταγωνιστής και φτιάξε την δικιά σου απο την αρχή.
Ποτέ δεν είναι αργά. Ποτέ!