Στον έρωτα, μετρά πάντα η τελευταία κίνηση!
Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Από τότε που με θυμάμαι λατρεύω τις περιπέτειες. Κάθε τάση για φυγή, μού εξηγεί και κάτι διαφορετικό στη ζωή. Όταν αναζητώ την θάλασσα, τα νησιά και τον ήλιο, είναι οι φορές που θέλω να νιώσω και πάλι παιδί. Ένα παιδί που δαμάζει τα κύματα, που τρώει παγωτό με ανακατωμένα μαλλιά και μυρίζει αρμύρα. Δεν με νοιάζει καθόλου το «τι» και το «πώς», θέλω μόνο να τρέχω… Να τρέχω, όπου αγγίζει ο ορίζοντας, να τραγουδάω με κόντρα τον άνεμο και να χαμογελάω σε κάθε περαστικό.
Όταν θέλω να περπατήσω σε βράχια, σε λόφους ή σε μέρη ορεινά είναι ο κόσμος που θέλω να ζήσω. Ένας κόσμος που ξέρουμε όλοι μέσα από τα παραμύθια. Ακούς τους ήχους του δάσους μέσα από τα ζώα, τα φύλλα από τα ψηλά δέντρα να πέφτουν στο χώμα, το νερό που κυλά στο ποτάμι και σκοντάφτει σε κάθε πέτρα. Είναι ένας κόσμος που λατρεύεις τη μέρα και τρέμεις την νύχτα. Ο κάθε ήχος το βράδυ γίνεται εκκωφαντικός, αδυσώπητος, σκληρός. Ο άνθρωπος ό, τι δεν ξέρει τι είναι το φοβάται, το τρέμει, όταν νιώθει απειλή γίνεται ζώο που θέλει να κρυφτεί πίσω στο σπίτι.
Η κάθε περιπέτεια σού αφήνει μπροστά σου ένα παιδί. Ο ήρωας της καθημερινότητας δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα τρομαγμένο παιδί. Όταν κάποιος σε στήνει στον τοίχο λέγοντάς σου ειρωνείες ή ψέματα είναι ένα παιδί που φοβάται, αμύνεται σε κάθε επίθεση και προσπαθεί να κρυφτεί. Αναζητά να κρυφτεί πίσω από τις στιγμές που κάποτε το έκαναν να φαίνεται ήρωας στα μάτια των άλλων. Αναζητά μέσα από τις λέξεις να μασκαρέψει τον φόβο, τον πόνο και την πίκρα. Θέλει να φανεί ήρωας και πάλι αλλά ίσως με τον λάθος τρόπο.
Ο έρωτας είναι όμως αυτός που σε ξεγελά. Εκεί το παιδί που ήξερες χάνεται και αρχίζει να παίρνει σκυτάλη η καρδιά. Δεν υπάρχουν λόγια, μόνο χρώματα φωτεινά και συναίσθημα πύρινο. Αγάπη, πάθος, ζήλεια και μίσος. Κάθε κίνηση μετράει στον έρωτα, όπως ακριβώς και στο σκάκι, αν δεν προσέξεις τις κινήσεις; «Ρουά ματ» και τέλος.
Ο έρωτας μπορεί να καταλήξει σε τρέλα, παραφροσύνη αν δεν τον αγκαλιάσεις όπως του πρέπει. Θέλει τον χρόνο του για να γίνει αγάπη, όπως η μαγιά για το πιο γλυκό και αφράτο ψωμί. Δεν θέλει να τον πάρεις από φόβο, δώσ’ του μόνο χώρο και χρόνο για ν’ αναπνεύσει, τίποτα άλλο.