Σ’ ένα παιχνίδι ακόμα ψάχνω να σε βρω
Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Με είχες και με έχασες. Με είχες ξανά και με άφησες να φύγω. Ξανά.
Με έπαιξες και σε άφησα. Γέλασες με την ψυχή σου και γέλασα κι εγώ μαζί. Με τα χάλια μου.
Με αρρώστησες και με άφησες να κείτομαι σε μια γωνιά. Με άδειασες και με ξαναγέμισες.
Μία εδώ μία πουθενά. Μία στο πάντα και μία στο ποτέ.
Και προσπαθούσα. Προσπαθούσα να βγάλω άκρη, να καταλάβω πως σκέφτεσαι, τι σκέφτεσαι.
Μα οι σκέψεις σου ήταν χρυσός και το μυαλό σου ήταν σωστό φρούριο. Κανείς μην μπει και σε κλέψει.
Εξαφανίστηκες και εμφανίστηκες. Όποτε και όπως ήθελες, εσύ για σένα και εγώ για σένα.
Σαν την γάτα με το ποντίκι παίζαμε κρυφτό. Εγώ ήμουν πάντα εκείνη που σε έψαχνε μα για κάποιο λόγο εσύ ήσουν η γάτα. Και εγώ το ποντίκι που πάντα έπεφτε στην παγίδα σου.
Πάντα τα ίδια παιχνίδια. Πάντα μία αναπάντεχη εμφάνιση και μία εξίσου αναπάντεχη αποχώρηση, εκεί που σε συνήθιζα εκεί σε έχανα πάλι.
Και αναρωτιέμαι, για πόσο ακόμα;
Με κυνήγησες, με κέρδισες, με κράτησες, με πέταξες και μετά με ζητούσες πάλι πίσω.
Με έδιωχνες ενώ τόσο παρακλητικά μου ζητούσες να μείνω, με απομάκρυνες ενώ με τραβούσες απότομα κοντά σου.
Κι εγώ κάπου μετέωρη. Κάπου χαμένη.
Ακόμα δεν ξέρω. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω.
Φτου και βγαίνω.
Πάμε πάλι από την αρχή;