Το μόνο που μετανιώνω, είναι που δεν έφυγα νωρίτερα
Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και με ένα χαμόγελο στα χείλη, μόνη σε ένα άδειο σπίτι σκέφτομαι όσα πέρασα μαζί σου. Πόσες χαρές, πόσες στιγμές, πόσες λύπες και πόσα δάκρυα μαζί σου. Πέρασα από σαράντα κύματα για δυο στιγμές στο πλάι σου. Για να κοιτάζω αυτά τα μάτια σου που κάποτε με έκαναν τρελή. Έκλαψα και πόνεσα. Λύγισα και έσπασα μα ξαναστάθηκα στα πόδια μου και κοίταξα μπροστά. Τόσες στιγμές πέρασα κοντά σου και άλλες τόσες μακριά σου. Και είχα φτάσει στο σημείο να μην ξέρω ποιες πονούσαν περισσότερο. Δεν ξέρω αν με πονούσε η παρουσία σου ή η απουσία σου περισσότερο.
Και τώρα, τώρα προχώρησα. Τώρα όντως κοίταξα μπροστά και πήγα παρακάτω. Και τώρα όντως είμαι ευτυχισμένη. Είμαι ευτυχισμένη με την παρουσία του και δυστυχισμένη με την απουσία του. Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι τα πράγματα. Δεν με πονάει να είναι δίπλα μου, γιατί ξέρω ότι είναι μόνο δίπλα μου και υποφέρω μακριά του γιατί δεν είναι δίπλα μου. Και όσο καταλαβαίνω πόσο λάθος τα μετρούσα τα πράγματα κοντά σου τόσο νιώθω πως δεν θα άλλαζα τίποτα απολύτως.
Τα χαμόγελα μου ήταν μέτρια, για να έρθουν τα τωρινά να απλώσουν τεράστια στο πρόσωπό μου. Τα δάκρυα μου ήταν ποτάμια, για να έρθουν τώρα να γίνουν στάλες βροχής σε ένα παράθυρο. Δεν θα μετανιώσω ποτέ για αυτά που ένιωσα για σένα, ούτε για τις χαρές ούτε για τις λύπες.
Κάθε ένα από αυτά με έφερε ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό που είμαι σήμερα. Κάθε ένα από τα χαμόγελα και τα δάκρυα με ώθησε λίγο πιο κοντά στα συναισθήματα που μπορώ να βιώσω πλέον σήμερα.
Δεν μετανιώνω που σε αγάπησα. Δεν μετανιώνω που στο έδειξα. Δεν μετανιώνω για όλα όσα απλόχερα σου χάρισα. Το μόνο που μετανιώνω είναι που δεν έφυγα όταν όλα είχαν τελειώσει, παρά προσπάθησα να τα κρατήσω ζωντανά. Τώρα με ένα παλιό τραγούδι στα ηχεία και με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι αναπολώ όλα όσα πέρασα μαζί σου και χαμογελάω για αυτά που ξέρω ότι θα έρθουν!