Ψέμα στο ψέμα και σε σιχάθηκα!
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Πάρε το ψέμα σου και άντε μου στο διάολο.
Θά’θελα νά’ξερα οι άνθρωποι που λένε ψέματα πώς μπορούν και τα βρίσκουν με την συνείδηση τους.
Αλλά και πάλι αναρωτιέμαι και κατανοώ ότι η συνείδηση είναι μια ακριβή Αρετή και ως γνωστόν δεν την έχουν όλοι. Ή νομίζουν ότι την έχουν.
Αλλά με τα νομίσματα δεν έγινε κανένας πιότερο πλούσιος.
Άσ’τους μωρέ να νομίζουν για να έχουν κι αυτοί ένα νόμισμα στην άδεια την ζωούλα τους.
Ψέμα πάνω στο ψέμα και η αλήθεια που κρύφτηκε, μου λες;
Ζωές άδειες τυλιγμένες στην ανυπαρξία.
Παραμύθι στο παραμύθι έτσι για να έχουμε μια ιστορία, έτσι για να περάσει η ώρα μας όσο θα πίνουμε τον καφέ μας.
Και η Αλήθεια αφανής ήρωας.
Λυπάμαι και είναι το χειρότερο συναίσθημα που μπορώ να δώσω σε άνθρωπο.
Κακομοίρη ψεύτη λοιπόν, σε λυπάμαι.
Λυπάμαι για σένα και για όσους έχεις δίπλα σου.
Αλλά τόσο προβλέψιμα όλα. Ακόμα κι αυτά που δεν είδες, είναι σαν να τα έχεις δει.
Συνηθίσαμε να συμπεριφερόμαστε σαν μαριονέτες, όχι γιατί το θέλουμε,αλλά γιατί θα τό’θελαν οι άλλοι.
Αλλά ευθύνη μας στην ζωή είναι να δημιουργήσουμε κάτι ανώτερο κι όχι να αναπαραγάγουμε το κατώτερο.
Να υπερβούμε στην αξία κι όχι να φλερτάρουμε την πλεονεξία.
Η διαφορετικότητα για να είναι μοναδική και ξεχωριστή πρέπει να έχει ήθος, αξιοπρέπεια, λάμψη και αλήθεια.
Ειδάλλως πνίγεται ακόμα και στην στεριά.
Κι εσύ, ψεύτη, είσαι πνιγμένος μέσα στο ίδιο σου το ψέμα.
Κι επειδή εγώ ήμουνα και είμαι αληθινή, πάρε το ψέμα σου και άντε μου στο διάολο!