Ήρθες στη ζωή μου και με έκανες τον άνθρωπο που είμαι σήμερα.
Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Σιωπή. Τα πάντα μαζί σου ένας τεράστιος λαβύρινθος. Εκεί που νόμιζα πως σε φτάνω, πώς βρίσκω την άκρη, την έξοδο, εκεί πάλι χανόμουν. Και πάλι σιωπή. Ίσως μιλούσα εγώ και για τους δύο, εκφραζόμουν και για τους δύο, πάλευα και για τους δύο, ένιωθα και για τους δύο, εκεί μόνη στην αβεβαιότητα. Δίχως να ξέρω προς τα πού πάω, χωρίς να έχω μία κατεύθυνση τίποτα.
Με μάτια κλειστά, δεν έβλεπα. Μα έδινα τη μάχη μου. Και εσύ που έβλεπες, δεν μιλούσες. Δεν σου ζήτησα ποτέ πολλά, δεν είχα ποτέ πολλές απαιτήσεις. Ήξερα, καταλάβαινα, δεν σου ζήτησα ποτέ πολλά. Δεν ήταν πως δεν είχες να δώσεις, αλλά δεν σου το επέτρεπαν. Το μόνο που ήθελα ήταν να μου πεις τι έχεις στο μυαλό σου. Τι υπάρχει στην ψυχή σου, να κάνεις όσα νιώθεις λέξεις και να μου τις πεις, για να ξέρω. Οι λέξεις, σου ήταν τα μάτια μου για να βλέπω προς τα που πηγαίνω.
Μα δεν πρόσεξα και πήγα σε μονοπάτια δύσβατα, που πλήγωσαν τα πόδια μου, πλήγωσαν την ψυχή μου. Πλέον έχω την ωριμότητα να διαχωρίζω το τι νιώθω, με το τι πρέπει. Ξέρω πως όσο κι αν σε αγαπώ, όσο κι αν σε νοιάζομαι θα πρέπει να μείνω μακριά σου. Δεν ήσουν έτοιμος, δεν είσαι έτοιμος και δεν νομίζω να είσαι ποτέ. Είσαι άνθρωπος που φοβάται το πολύ. Το πολύ συναίσθημα, το μεγάλο, αυτό που σε κυριεύει, που είναι πιο δυνατό από τον ίδιο σου τον εαυτό. Πιο δυνατό από τα ίδια σου τα πρέπει, από τα ίδια σου τα πιστεύω.
Γιατί αυτό που νιώσαμε, μόνο σε μία τέτοια κατηγορία θα μπορούσες να το συμπεριλάβεις. Κάτι μεγάλο που δεν χωράει σε κουτάκια, που δεν μπαίνει σε καλούπια που η καρδιά κάνει κουμάντο και όχι το μυαλό. Μπορεί να μην έλεγες πολλά, μα ήξερα, πάντα σε καταλάβαινα. Και το πιο τρομακτικό είναι πως σε καταλάβαινα γιατί, μέσα σε σένα έβλεπα εμένα.
Είμαστε τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί ταυτόχρονα. Δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό που νιώθω όσο κι αν περάσει ο καιρός, όσο κι αν έχουν προχωρήσει οι ζωές μας πάντα στην καρδιά μου θα είσαι κάτι πολύτιμο, κάτι ιδιαίτερο, κάτι δικό μου. Ένας περίεργος τύπος που έλεγε λίγα, μα εννοούσε πολλά, που ήθελε πολλά, μα έκανε λίγα.
Δεν πειράζει μάτια μου, όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Έτσι κι εμείς, ήρθες στη ζωή μου και με έκανες τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Θα μου λείπεις θα σε σκέφτομαι. Και μετά σιωπή.