Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Αν σε πίστευα ακόμα, τα χείλη μου δεν θα φιλούσαν άλλα χείλη. Καρτερικά θα περίμεναν τα δικά σου, να ξεδιψάσουν, να πάρουν αυτό που τόσο λαχταρούν.
Αν σε πίστευα ακόμα, τα χέρια μου δεν θα ακουμπούσαν άλλο σώμα, θα αγωνιούσαν να ακουμπήσουν το δικό σου. Να πάρουν φωτιά στο άγγιγμά σου.
Αν σε πίστευα ακόμα, το σπίτι μου δεν θα ήταν γυμνό, θα είχε γύρω τις φωτογραφίες σου, τις φωτογραφίες μας.
Μα δεν σε πιστεύω πια. Για αυτό και τα χείλη μου έχουν βρει άλλη πηγή να τα ξεδιψάει, μια που δεν στερεύει ποτέ.
Δεν σε πιστεύω πια και τα χέρια μου τυλίγονται ευλαβικά γύρω από ένα σώμα που είναι πάντα διαθέσιμο και μοναδικά δικό μου. Οι αγκαλιές μου πια δεν είναι δανεικές.
Δεν σε πιστεύω πια και το σπίτι μου πλέον δεν φαντάζει γυμνό. Στολίζεται από φωτογραφίες μου με κάποιον άλλο. Στολίζεται με αγάπη ουσιαστική και όχι φευγαλέα.
Αν σε πίστευα ακόμα, ακόμα θα περίμενα, ακόμα θα άφηνα την πόρτα ανοιχτή.
Δεν σε πιστεύω πια, δεν περιμένω πια και η πόρτα μου έχει κλειδώσει οριστικά εδώ και καιρό.
Δεν σε πιστεύω πια.