Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Αποδόμησης και απομυθοποίησης γωνία, θα βρεις μερικά κομμάτια κι ένα σημείωμα να σε περιμένει.
Δεν διάλεξα τυχαία αυτές τις συντεταγμένες. Με οδηγούσες από καιρό εκεί κι όσο κι αν εγώ αντιστεκόμουνα, τα σκοινιά τα τράβαγες με όλη τη δύναμή σου.
Και να που σήμερα, τα κατάφερες.
Έφτασα στον προορισμό μου.
Οδός Απομυθοποίησης, αριθμός Μηδέν.
Τώρα οι αλήθειες είναι γυμνές.
Δεν μπορούν να φορέσουν καμία φορεσιά. Δεν μπορούν να κρύψουν τίποτα.
Δεν μπορούν να κρυφτούν από κανέναν.
Τώρα οι αλήθειες είναι απόλυτες.
Οι λέξεις, οι πράξεις, οι στιγμές, τα ψέματα, οι αλήθειες, τα θέλω, τα μπορώ, τα λίγα, τα πολλά. Είναι όλα στον απόλυτο βαθμό τους.
Τώρα οι αλήθειες είναι γωνίες αιχμηρές.
Πώς μου το είπες πρόσφατα;;
«Μάσησα πολλά και τώρα φτύνω».
Ναι, μόνο που εδώ, τώρα, μας έφτυσε το ίδιο μας το παραμύθι.
Κι όσο περπατάω στην οδό της απομυθοποίησης, φτάνω και κοιτώ την πλευρά της αποδόμησης.
Δύσκολη διαδρομή φίλε μου.
Επίπονη. Μοναχική.
Λίγο πριν φτάσω στέκομαι και ρίχνω μια ματιά πίσω.
Έσπασα. Ξανά. Κομμάτια. Ξανά.
Τα κατάφερες. Ξανά.
Προχωράω όμως, σπασμένη, σακατεμένη, προχωράω.
Λίγα βήματα πριν την οδό αποδόμησης, σε κοιτάω.
Εγώ σ’αυτό το παιχνίδι, ήρθα μ’ένα τζιν, ένα λευκό πουκάμισο κι ένα χαμόγελο.
Με φτερά που άλλοτε τα έκρυβα για να μην τα κόψουν οι μόνιμες παρουσίες σου κι άλλοτε τα άπλωνα για να σε σκεπάσουν.
Εσύ, σ’αυτό το παιχνίδι, ήρθες με πανοπλία γυαλισμένη και καλά προστατευμένος.
Είχες να επικαλεστείς «κακές μάγισσες» και «δράκους» και είπες έτσι από συνήθεια να με ρίξεις κι εμένα σ’αυτούς.
Εγώ, σ’αυτό το παιχνίδι, δεν μπήκα για να σε κερδίσω.
Μπήκα για να με χάσω και να με βρεις.
Και τώρα;
Τώρα που η απομυθοποίηση δεν έχει άλλο δρόμο;
Τι κάνουμε τώρα φίλε;
Πάμε για την αποδόμηση;
Όχι εγώ, αγάπη μου.
Όχι εγώ!
Εγώ δεν αποδομώ ό,τι αγάπησα.
Όταν βλέπω τα κομμάτια να πέφτουν, τρέχω και τα πιάνω πριν σπάσουν.
Και προσεκτικά τα ακουμπώ στην άκρη.
Προσεκτικά, ακούς;
Με σεβασμό, ακούς;
Και τώρα που μάζεψαν πάλι τα φτερά μου τα κομμάτια σου, τώρα που στα προστάτευσα ξανά, να μην σπάσουν, στα αφήνω εδώ, στην γωνιά αυτή.
Και το σημείωμα, να το ανοίξεις μόνο σαν αντέχεις.
Αν δεν αντέχεις, άστο κλειστό.
Δυο λέξεις έχει μέσα όλες κι όλες.
Amor Fati.
Τα βήματά μου, δεν θα αγγίξουν την οδό της αποδόμησης.
Τα φτερά μου είναι μουδιασμένα.
Φυσάει όμως…
Δυο βήματα πίσω.. ένα μπροστά..
Πέταξα..
