Δήθεν φίλοι, δήθεν γνωστοί, δήθεν άνθρωποι.
Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη.
Αρκετά λοιπόν με τους δήθεν φίλους, με τους δήθεν γνωστούς. Αρκετή υπομονή κάναμε, πολλή σημασία δώσαμε. Στην παρέα κούρασαν και μόνο πήραν, τίποτα δεν έδωσαν.
Ναι μιλάω γι’αυτούς που προτείνουν βόλτες και συντροφιά μόνο όταν δεν έχουν παρέα. Ενδιαφέρονται για την παρουσία σου μόνο όταν οι ίδιοι νιώθουν μοναξιά και όχι όταν εσύ έχεις βυθιστεί στη δική σου.
Ψάχνουν ακροατές για να πουν τα δικά τους και να ξαλαφρώσουν. Όταν όμως εσύ θελήσεις να μιλήσεις και να ανοίξεις την ψυχή σου, δε θα ακουστείς. Οι δήθεν συνομιλητές θα αδιαφορήσουν γιατί δεν έχουν κάτι να κερδίσουν από σένα εκείνη τη στιγμή.
Με ύφος υπεροπτικό δε θα δεχτούν να διαταράξουν την ηρεμία τους με όσα έχεις να τους πεις. Άνθρωποι χειριστικοί που θα σκεπάσουν γρήγορα τη φωνή σου με τη δική τους. Κι αν δείξουν πως συμπαραστέκονται, το κάνουν επειδή τους συμφέρει και όχι επειδή τους ευχαριστεί. Περιαυτολογούν και καυχιούνται για να τους προσέξουν και να τους χειροκροτήσουν. Αρκεί να είναι αυτοί καλά. Βάζουν τους κανόνες και ορίζουν το παιχνίδι.
Όμως δε χτίζεται έτσι η φιλία. Δε δημιουργούνται έτσι ειλικρινείς ανθρώπινες σχέσεις.
Ήρθε λοιπόν η στιγμή να τους γυρίσουμε την πλάτη. Το “δήθεν” και η υποκρισία δε μας ελκύουν. Οι ακροατές δεν πείθονται πια, κουράστηκαν. Ο χρόνος είναι πολύτιμος για να τον ξοδεύουμε σε τέτοιους ανθρώπους. Ακούς;