Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Δεν θέλω να μοιάζω με κανέναν, δεν θέλω να είμαι ίδιος με το οτιδήποτε υπάρχει, ζει και κινείται πάνω σε ετούτη τη γη.
Δεν θέλω τα ίδια και τα όμοια, τα στερεότυπα, τα λόγια, τις πράξεις, τα λουλούδια εκείνα που διάλεξες για όλους. Δεν θέλω να είμαι στο σωρό που έφτιαξες μέσα σου για τα πάντα.
Δεν είμαι τα πάντα, δεν είμαι τίποτα, δεν θα είμαι ποτέ, ποτέ όσο συνεχίζεις να με θωρείς με τα ίδια μάτια μην αλλάζοντας χρώμα, σαν με θωρείς να έρχομαι, να φεύγω, να αλλάζω, να μένω ακόμα και ίδια, μόνο και μόνο για να μην μοιάζω με όλα εκείνα που έπλασες στο μυαλό σου, όχι γιατί το διάλεξες εσύ αλλά γιατί σου είπαν πως έτσι πρέπει να είναι και εσύ το δέχτηκες και χαμογέλασες κι ας ούρλιαζες μέσα σου.
Όμοιος τους μάτια μου, όμοιος του ίδιου, του να είχαμε να λέγαμε, του δήθεν.
Δεν είσαι, δεν θα είσαι, δεν θα γίνεις ποτέ, ποτέ όσο αρνείσαι να μπεις σε εκείνον εκεί το σωρό που σου χάρισαν με ψεύτικα στολίδια που μοιάζουν ακριβά για να σε δελεάσουν ή μήπως για να σε διαλύσουν.
Εγωιστικό; Γιατί;
Δεν ξέρω μα και δεν με νοιάζει να μάθω και θα είμαι απόλυτη, απόλυτη γιατί έτσι μου πρέπει, έτσι μου πρέπει έστω για το τέλος της αρχής μου, έστω για μια φορά, να ακουστώ, να ακουστώ ακόμα και σε εμένα, για εμένα.
Δεν θέλω τα ίδια, δεν θέλω τη μάζα.
Δεν θέλω τίποτα που να θυμίζει κάτι.