Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Λυπάμαι, μα δεν θα γίνω ποτέ αυτό που θες.
Ίσως να σου έλεγα την πραγματική αλήθεια αν ήξερα κι εγώ τι είναι αυτό που στην πραγματικότητα θες.
Το σίγουρο όμως είναι ότι δεν με θες έτσι.
Κι όμως εγώ είμαι τόσο απροκάλυπτα αληθινή.
Τόσο που τρομάζω κι εγώ μερικές φορές.
Κι όχι γιατί δεν πρέπει να είμαστε αληθινοί, αλλά μερικές φορές είναι τόσο επώδυνο.
Να είσαι τόσο αληθινός σ’ ένα κόσμο που βασιλεύει η ψευτιά και η υποκρισία.
Σ’ έναν κόσμο τόσο φτηνό και άνοιωθο, που το να νοιώθεις τα συναισθήματα σε έντονο βαθμό μοιάζει ουτοπία.
Σ’ ένα κόσμο που φοβάται πλέον να νοιώσει για να μην τον πατήσουν ή τον πληγώσουν. Κανείς όμως δεν σας είπε ότι η χαρά πάει μαζί με τον πόνο αντάμα.
Κανείς δεν σας είπε ότι πρέπει να κλάψεις για να χαρείς, πρέπει να λυπηθείς για να γελάσεις. Κλειδώνεται τα συναισθήματά σας σ’ ένα σεντούκι και τα φυλάτε.
Για πότε μωρέ; Για την άλλη ζωή;
Πώς μπορείτε να ζείτε χωρίς να αισθάνεστε;
Ο έρωτας και η αγάπη βγάζουν υπέροχα συναισθήματα κι αν δεν είστε άξιοι να τα νοιώσετε, θα είστε κενοί.
Και προτιμάτε την κενότητα απ’ την ευφορία του έρωτα.
Εγώ λοιπόν προτιμώ να αισθάνομαι ερωτευμένη και συν επαρμένη απ’ το να μην νοιώθω τίποτα.
Και είμαι ερωτευμένη μαζί σου τρελά κι ας πονάω.
Πονάω, γιατί αντιλήφθηκα πως με τίποτα δεν θα νοιώσεις όπως εγώ, πως τίποτα δεν θα σε κάνει ευχαριστημένο. Αλλά προτιμώ το πολύ απ’ το τίποτα.
Δεν μπορώ να σου καρφώσω συναίσθημα, δεν μπορώ κι ούτε θέλω να σε πιέσω.
Τον έρωτα και την αγάπη δεν τα πιέζεις ποτέ.
Ή έρχονται οικειοθελώς ή δεν έρχονται ποτέ.
Κι ήθελα τόσο πολύ να νοιώθεις έστω κι ένα εκατοστό απ’ αυτά που νοιώθω. Αλλά ξέρεις κάτι;
Δεν μπορείς να μου απαγορεύσεις ούτε να είμαι καψούρα μαζί σου, αλλά ούτε και να σ’ αγαπάω.
Τις μάχες μου δίνω καθημερινά μήπως και δω κάποιο συναίσθημα απ’ την πλευρά σου. Δεν πειράζει που χάνω, κέρδισα την δική μου αγάπη κι αυτό μου αρκεί
Ίσως να σου έλεγα την πραγματική αλήθεια αν ήξερα κι εγώ τι είναι αυτό που στην πραγματικότητα θες.
Το σίγουρο όμως είναι ότι δεν με θες έτσι.
Κι όμως εγώ είμαι τόσο απροκάλυπτα αληθινή.
Τόσο που τρομάζω κι εγώ μερικές φορές.
Κι όχι γιατί δεν πρέπει να είμαστε αληθινοί, αλλά μερικές φορές είναι τόσο επώδυνο.
Να είσαι τόσο αληθινός σ’ ένα κόσμο που βασιλεύει η ψευτιά και η υποκρισία.
Σ’ έναν κόσμο τόσο φτηνό και άνοιωθο, που το να νοιώθεις τα συναισθήματα σε έντονο βαθμό μοιάζει ουτοπία.
Σ’ ένα κόσμο που φοβάται πλέον να νοιώσει για να μην τον πατήσουν ή τον πληγώσουν. Κανείς όμως δεν σας είπε ότι η χαρά πάει μαζί με τον πόνο αντάμα.
Κανείς δεν σας είπε ότι πρέπει να κλάψεις για να χαρείς, πρέπει να λυπηθείς για να γελάσεις. Κλειδώνεται τα συναισθήματά σας σ’ ένα σεντούκι και τα φυλάτε.
Για πότε μωρέ; Για την άλλη ζωή;
Πώς μπορείτε να ζείτε χωρίς να αισθάνεστε;
Ο έρωτας και η αγάπη βγάζουν υπέροχα συναισθήματα κι αν δεν είστε άξιοι να τα νοιώσετε, θα είστε κενοί.
Και προτιμάτε την κενότητα απ’ την ευφορία του έρωτα.
Εγώ λοιπόν προτιμώ να αισθάνομαι ερωτευμένη και συν επαρμένη απ’ το να μην νοιώθω τίποτα.
Και είμαι ερωτευμένη μαζί σου τρελά κι ας πονάω.
Πονάω, γιατί αντιλήφθηκα πως με τίποτα δεν θα νοιώσεις όπως εγώ, πως τίποτα δεν θα σε κάνει ευχαριστημένο. Αλλά προτιμώ το πολύ απ’ το τίποτα.
Δεν μπορώ να σου καρφώσω συναίσθημα, δεν μπορώ κι ούτε θέλω να σε πιέσω.
Τον έρωτα και την αγάπη δεν τα πιέζεις ποτέ.
Ή έρχονται οικειοθελώς ή δεν έρχονται ποτέ.
Κι ήθελα τόσο πολύ να νοιώθεις έστω κι ένα εκατοστό απ’ αυτά που νοιώθω. Αλλά ξέρεις κάτι;
Δεν μπορείς να μου απαγορεύσεις ούτε να είμαι καψούρα μαζί σου, αλλά ούτε και να σ’ αγαπάω.
Τις μάχες μου δίνω καθημερινά μήπως και δω κάποιο συναίσθημα απ’ την πλευρά σου. Δεν πειράζει που χάνω, κέρδισα την δική μου αγάπη κι αυτό μου αρκεί