Δεν πρόλαβα να καταλάβω πότε έκανες την αγάπη, πάλι μίσος

Γράφει η Πράξια Αρέστη

Αυτή την τελευταία μας συνάντηση τη φανταζόμουν αλλιώς.
Θα με υποδεχόσουν με μια αγκαλιά ή με ένα φιλί. Θα με κοιτούσες στα μάτια σαν να με ευχαριστούσες και ήσουν ευγνώμων που ήρθα. θα με ήθελες κοντά σου. Θα ξέχναγες τον κόσμο για λίγη ώρα. Εκείνη η ώρα θα ήταν η δική μας ώρα.

Θα γελούσαμε με ηλίθια πράγματα, θα λάτρευες το σώμα μου ως ανταμοιβή που αντέχω να είμαι στη ζωή σου, που προσπερνώ τα λάθη σου και τα μικρά ψέματα σου, που σε περιμένω πάντα κι ας έρχομαι τελευταία. Θα έδινες. Θα ήσουν ανοιχτός, θα με αγαπούσες. Έτσι φανταζόμουν την τελευταία μας συνάντηση. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ήταν η τελευταία μας συνάντηση.

Όμως με ξάφνιασες. Ένιωσα μόνη από το πρώτο λεπτό, προδομένη, ξεχασμένη και ηλίθια. Ήμουν ξαφνικά μόνη με αισθήματα χωρίς αποδέκτη. και πάλι δεν ήξερα ποιον είχα απέναντί μου. Έναν νάρκισσο, εγωιστή, ξένο που κάτι ήρθε να πάρει από μένα με δικούς του όρους και αφού ήταν σίγουρος ότι μου έδειξε πως δεν ήμουν τίποτα γι’ αυτόν, έφυγε.

Με ξάφνιασες πάλι. Και δεν πρόλαβα να καταλάβω πότε η αγάπη έγινε πάλι μίσος, πότε το φως έγινε σκοτάδι, ποτέ έμεινα απ’ έξω από το “μαζί” και πότε από φίλη έγινα ξανά μια γκόμενα ενοχλητική.
Με ξάφνιασες. Κι εκεί που το φθινόπωρο αυτό μαζί σου έμοιαζε με άνοιξη, έγινε ξαφνικά βαρυχειμωνιά.