Είναι πια, αυτή που δεν αναγνωρίζεις. Η μη δεδομένη (σου)..

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου

Με πόσες σταγόνες γεμίζει ένα ποτήρι; Με πολλές· με πάρα πολλές. Με εκαντοντάδες φαντάζομαι. Μια μόνο όμως αρκεί για να ξεχειλίσει.
Κι αυτή η μία, η τόση δα σταγόνα, κάνει όλη τη… ζημιά. Μια μόνο σταγόνα χρειάζεται για να ξυπνήσεις ένα πρωί και να πεις ” να παν’ να γαμηθούν όλα”.
Είναι εκείνο το πρωί, που βάζεις ένα τεράστιο Χ σε όλα τα κακώς κείμενα. Παύεις να είσαι η πάντα διαθέσιμη, η πάντα με κατανόηση, η πάντα με μια δικαιολογία για όλους και για όλα.
Παύεις να είσαι η καβάτζα, η πανταχού παρούσα, η “σήμερα που τη θυμήθηκε” και γίνεσαι επιτέλους αυτή που σου αξίζεις. Αυτή, που δε χρειάζεται κανέναν δήθεν έρωτα και καμία υπόσχεση του κώλου, για να νιώσει σημαντική. Αυτή που δεν περιμένει τίποτα από κανέναν, γιατί ό,τι γουστάρει, το φτιάχνει μόνη της. Αυτή που βρίσκει το θάρρος να γκρεμίσει τα σιγουράκια της και να χορέψει πάνω στα ερείπια.
Αυτή που τώρα πια, ξέρει τί αξίζει και ξέρει πώς να το διεκδικήσει. Αυτή που δεν αρκείται στο λίγο και στο μέτριο· στο ” κάποια στιγμή θα…”, στο “από βδομάδα…”. Αυτή που έχει τα κότσια να ζήσει το τώρα εδώ και τώρα. Αυτή που δε φοβάται να αναμετρηθεί με το άγνωστο. Που έχει πληγωθεί, μα εσύ δε θα τη δεις ποτέ να σέρνεται.
Είναι αυτή που τώρα δεν αναγνωρίζεις, γιατί έγινε αυτή που δεν πίστευες ποτέ ότι θα γίνει : η μη δεδομένη!