Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Έχει Πανσέληνο απόψε, κι είναι ωραία;
Ωραία είναι τα χρόνια που σπαταλήσαμε να περιμένουμε εκείνο το μοναδικό. Εκείνο το ασύγκριτο. Το άπιαστο.
Πόσα βράδια πραγματικά αξημέρωτα, πόσα κλάματα, πόσος πόνος βουβός και ανείπωτος να περιμένεις εκείνον.
Εκείνον, που μπορούσε άνετα να ζήσει την ζωή του, την ώρα που εσύ έχανες κάθε ενδιαφέρον για ζωή, αν δεν ήσουν στα χέρια του.
Εκείνον, που συνεχιζόταν η καθημερινότητά του άσχετα με το αν είχε μέρες να σε δει.
Εκείνον, που τα κοινωνικά “φαίνεσθαι” ήταν σημαντικότερα αφού πάντα μπορούσαν και έπρεπε να μπαίνουν σε προτεραιότητα.
Εκείνον, που σε μια κρίσιμη στιγμή τσακισμένου εγωισμού σε έβγαλε από την ζωή του με μαεστρικές κινήσεις απίστευτου κάλλους και γοητείας και βρέθηκες να μετράς τα κομμάτια σου από την αρχή.
Και εσύ, έρμαιο εκείνου και κάθε εκείνου, που πέρασε από την Ζωή σου και σε άφησε να αναπολείς στιγμές, μελαγχολίες και πληγές.
Πόσο σου πήρε άραγε να ορθοποδήσεις; Θυμάσαι;
Ακόμα καμιά φορά, σε βρίσκεις να χάνεις το βήμα σου μετά από τόσο καιρό.
Μα έμαθες.
Έμαθες μέσα από τόσο πόνο, μοναξιά, προδοσία, εγκατάλειψη και απόρριψη να αγαπάς.
Εσένα. Να σου δίνεις σημασία και αξία.
Σε έβρισες τόσο πολύ, σε έμπλεξες ανελέητα, πήρες το φταίξιμο για όλα πάνω σου, μέχρι να γίνουν πουκάμισό σου.
Δέρμα σου.
Ένα πουκάμισο όμως, που η αγάπη για σένα πια και ο αυτοσεβασμός σου, διδάσκουν να το αφήσεις να πέσει από πάνω σου.
Να ξορκίσεις παρελθόν και πρώην και με νέο δέρμα, φωτεινό, να ξαναρχίσεις.
Ναι, τελικά, έχει Πανσέληνο απόψε και ναι, είναι ωραία.
Γιατί σε κάτι τέτοια φεγγάρια γίνονται οι μεγάλες απελευθερώσεις. Παίρνονται οι μεγάλες και λεύτερες αποφάσεις. Και καις. Καις και το παρελθόν και τα λάθη και γα πάθη σου.
Πήρες, έδωσες και ώπα. Φτάνει.
Όχι άλλη ανάλυση. Όχι άλλο δράμα. Όχι άλλο κάρβουνο λες μα το λες σε σένα αυτήν την φορά. Δεν το διατυμπανίζεις. Το εννοείς.
Και παίρνεις την απόφαση να σε γιορτάσεις. Εσένα. Την ύπαρξή σου. Την αντοχή σου στον χρόνο και να κάψεις μια για πάντα τα μαστίγια της βάναυσης αυτοτιμωρίας σου. Για να ζήσεις. Να χαρείς. Να επιλέξεις και να επιλεχθείς.
Να απολαύσεις και να σε απολαύσουν. Να ρουφήξεις την ζωή ολόκληρη, σταγόνα την σταγόνα. Γιατί τώρα ξέρεις. Δεν φτάνει μόνο η αγάπη. Πρέπει και η χαρά και η πληρότητα και ο Σεβασμός και η εκτίμηση και η εμπιστοσύνη και η προτεραιότητα, η αμοιβαιότητα να πηγαίνουν μαζί. Χέρι χέρι. Και μέχρι να έρθει εκείνος ο κατάλληλος, ο συμβατός, θα απολαμβάνεις εσένα. Εσένα και τις στιγμές σου.
Γιατί είσαι εδώ στο τώρα σου και γουστάρεις να το ζεις για σένα!