Γράφει η Νατάσσα Σπύρου
Μην παρακαλάς άλλο. Μην γίνεσαι ζητιάνα. Η αγάπη η αληθινή δεν εκβιάζεται. Ότι και να κάνεις. Όσο και να παρακαλέσεις και σε όσα πατώματα να συρθείς δεν θα μπορέσεις να αλυσοδέσεις κανένα. Όποιος πραγματικά αγαπάει μένει.
Στέκεται δίπλα σου, υπομένει, δακρύζει και πονάει μα δεν φεύγει. Δεν βρίσκει δικαιολογίες παιδικές να σου πει. Άραγε τον κοίταξες ποτέ στα μάτια λέγοντας του αλήθειες; Είδες ποτέ στη δική του μάτια αυτό το κάτι παραπάνω που ποθούσες;
Ήθελες το για πάντα χωρίς να υπολογίζεις το αν πράγματι υπήρχαν αισθήματα ή ήταν απλά ευσεβείς πόθοι; Έτσι είναι ο έρωτας τυφλός, και σε κάνει να χάνεις την επαφή με την πραγματικότητα. Η αγάπη όμως δεν είναι φυλακή.
Δεν έχει κακούς δράκους το παραμύθι της. Έχει μόνο δύο λέξεις, “θέλω” και “μπορώ” που οφείλουν να είναι αμοιβαίες. Στην αντίθετη περίπτωση το παραμύθι το ζεις μόνη. Και κάπου στην πορεία γίνεσαι ζητιάνα χάνοντας κάθε ίχνος αξιοπρέπειας.
Συναισθηματικοί εκβιασμοί δεν περνάνε. Δεν το ξέρεις; Δεν το έχεις δει τόσο καιρό τώρα; Θέλεις να περνάς τον χρόνο σου έτσι αναλώνοντας την ψυχή σου σε κάτι που στην ουσία δεν υπήρξε ποτέ; Έχεις κάθε δικαίωμα να το κάνεις.
Να ζεις προσμένοντας. Να ζητιανεύεις τα ψίχουλα που κάποιος θα σου ρίξει. Δεν έχεις το δικαίωμα όμως να μιλάς για αγάπη ούτε για κακούς δράκους. Ο καθένας μας με τις επιλογές του. Στο τέλος όλοι μας με αυτές θα μείνουμε και αυτές θα μας χαρακτηρίσουν.