Η ευτυχία αξίζει και ταιριάζει μόνο σε όσους μπορούν να τη διαχειριστούν και να τη σεβαστούν!
Γράφει η Κική Γ.
Έφτασες αισίως σε μια όμορφη μα και κρίσιμη για αποφάσεις ηλικία. Περνούν τα χρόνια και κουβαλάμε στις αποσκευές μας εμπειρίες, λάθη, χαρές και λύπες. Όλα μας ακολουθούν και πάντα το παρελθόν είναι κομμάτι της ζωής μας. Παντρεύτηκες μα χώρισες γρήγορα.
Ξαναπαντρεύτηκες, η ίδια κατάληξη. Ένιωσες μεγάλη ευτυχία με τον ερχομό των παιδιών μα η συνέχεια δεν ήταν εύκολη.
Δικαστήρια, διαζύγια, καυγάδες, ε
Πολλές ανηφόρες, προβλήματα χωρίς τελικά η ευτυχία να μας χτυπήσει την πόρτα. Δεθήκαμε έτσι απλά και ανθρώπινα. Ζητούσαμε και οι δυο μόνο λίγες στιγμές χαράς. Γαλήνη, αγάπη και μια μεγάλη αγκαλιά. Η εξωτερική σου εμφάνιση σε βοήθησε πολύ.
Πολλές γυναίκες κατά καιρούς δίπλα σου, μα απλά περνούσες ανούσια τον καιρό σου. Αισθανόσουν μόνος και μπουχτισμένος από την μέχρι τώρα ζωή σου.
Ήθελες το λιμάνι σου, ήθελες να ξεχάσεις ότι σε έφερε σ αυτή την κατάσταση και το βασικότερο να σταματήσεις να αισθάνεσαι ένα “λάθος” ολόκληρος.
Μου έλεγες συνεχώς, “ψάχνω ποιότητα πια” και το βλέμμα σου ήταν τόσο διαπεραστικό και παραπονιάρικο. Πέρασε καιρός και το μεταξύ μας δέσιμο γινόταν ολοένα και μεγαλύτερο. Ξεπέρασες την κατάθλιψη και αισθάνθηκα πως είμαστε τελικά ο ένας για τον άλλον.
Το επιβεβαίωνες συνεχώς και εν τέλει εξαφάνισες τις όποιες αντιρρήσεις μου για αυτή τη σχέση λέγοντας. “Το απόλυτο κούμπωμα”. Ήρθαν πολύ ευτυχισμένες μέρες για εμάς. Ίσως τα λόγια να μην μπορούν να εκφράσουν όλο αυτό το συναίσθημα, το πάθος, το πορφυρό χρώμα του έρωτα που οι καρδιές μας προσπαθούσαν να χωρέσουν. Ονειρικές μέρες και νύχτες, λόγια και πράξεις καθώς και σχέδια. Πείστηκα πως ήρθε επιτέλους, ό,τι καλύτερο στις ζωές και των δυο μας.
Ένιωθα τόσο πολύ πως είσαι ευτυχισμένος και πως μόνο μαζί μου μπορείς πια να είσαι. Με κοιτούσες και έλαμπες και συχνά μονολογούσες, “ζω στην πραγματικότητα η ονειρεύομαι; Μα είσαι τόσο καλή! Όμορφη! Ευαίσθητη! Και το απόλυτο θηλυκό”.
Αυτά όλα και άλλα τόσα, χωρίς αφορμή και εξήγηση, χάθηκαν εν μια νυκτή. Αφού αποχωριστήκαμε με δυσκολία όπως κάθε φορά ,αφού με έσφιξες τόσο δυνατά στην αγκαλιά σου και με καληνύχτισες με χίλια φιλιά, με αγωνία περιμέναμε την επόμενη συνάντηση. Απλά αυτή, δεν υπήρξε ποτέ!
Εξαφανίστηκες! Μήπως τελικά δεν μπορείς να διαχειριστείς την ευτυχία;
Δεν έχω άλλη εξήγηση. Μάλλον το εφήμερο, το μη ποιοτικό και το άχρωμο, άγευστο, άοσμο “προϊόν” ταιριάζει καλύτερα στον φοβισμένο εσωτερικό σου κόσμο και κουμπώνει καλύτερα με την δυστυχία στην οποία τελικά αρέσκεσαι. Η ευτυχία αξίζει και ταιριάζει μόνο σε όσους μπορούν να τη διαχειριστούν, να τη σεβαστούν και να την προκαλέσουν.
