Η ζωή θα σπάσει την σιωπή σου, όταν υπάρχει λόγος να το κάνει.

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Ο λόγος μου δεν μπορεί να σου μιλήσει, δεν έχει φωνή. Η φωνή του κάπου κρύβεται και διστάζει μπροστά στη θέα του πλήθους. Η βουή δεν είναι το φόρτε της, προτιμά την σιωπή, μέσα από το όνειρο, το γέλιο, το δάκρυ.

Η σιωπή την εκφράζει, η σιωπή της μιλά. Όταν σωπαίνεις μπροστά στο χάος του κόσμου, δεν είναι δειλία, δεν είναι υποταγή όπως κάποιοι διαδίδουν. Είναι απάντηση προς όσα σου κρύβουν. Ο κόσμος μας δεν είναι «όμορφος αγγελικά πλασμένος», είναι ένας μουσώνας από αγγέλους και δαίμονες.

Αν φωνάξεις ποιους θα ξυπνήσεις; Οι άγγελοι θα σ’ αγκαλιάσουν σφιχτά μες στα πάλλευκα φτερά τους. Οι δαίμονες θα σε πνίξουν ή θα περιμένουν το σκοτάδι σου, για να ρουφήξουν τις ζεστές στάλες από το αίμα των ονείρων σου.

Εσύ διάλεξε τον ήσυχο δρόμο, τα πάντα θα έρθουν και θα το δεις. Επίλεξε για σένα, αποφάσισε για σένα. Όμως ένα πράγμα να ξέρεις, όπου κι αν είσαι ό,τι κι αν κάνεις: «η σιωπή είναι αρετή που λίγοι την έχουν».

Θέλει κότσια, θέλει τσαγανό, θέλει μαγκιά να κοντρολάρεις το σώμα. Όταν μιλάς και μιλάς όπου πρέπει, κάνεις κουμάντο. Μέσα από ευθείες και κάθετες γραμμές χαράζεις τη ζωή σου. Η ζωή σου θα πάρει τον λόγο και θα σπάσει τη σιωπή, όταν αυτή το θελήσει. Εκεί θα γελάσεις, θα ανέβεις τη σκάλα μπροστά σου χωρίς δισταγμούς, χωρίς φόβους να σου βαραίνουν τη σκέψη.

Δεν έκανες λάθος. Η ζωή προχωρά όπως ο άνεμος, η βροντή και το κύμα…