Θα μου λείπεις, μα δεν ήταν η σωστή στιγμή για μας..
Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Κάθομαι στην παραλία μόνη, ο κόσμος έχει λίγη ώρα που έχει φύγει. Δεν ακούγεται τίποτα, μονάχα ο παφλασμός των κυμάτων. Ο ήλιος κάνει την βουτιά του μέσα στην θάλασσα κι εγώ σιωπηλή ταξιδεύω στις σκέψεις μου, μέσα στα αδιέξοδα μονοπάτια του μυαλού μου. Σκεφτομαι εμάς.
Αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που νιώσαμε τελικά; Τι ήμασταν τελικά μάτια μου; Νιώσαμε κάτι; Ήμασταν κάτι;
Ήμασταν άραγε ποτέ στην ίδια σελίδα; Εκπέμπαμε ποτέ στο ίδιο μήκος κύματος; Να σου πω τι νομίζω εγώ; Στην αρχή της γνωριμίας μας όλα ήταν μετέωρα, τίποτα σοβαρό, τίποτα ουσιαστικό. Μετά κάπου χάθηκες, κάπου μας έχασες μα ήμουν εκεί, πάντα εκεί. Περνώντας ο καιρός τα πράγματα άλλαξαν. Είδες ποια είμαι, είδες τι είχα να σου δώσω. Ένιωσες μα ποτέ δεν έμαθα τι.
Είσαι ο άνθρωπος που όταν του μιλάω μαζί του ηρεμώ, είσαι ο άνθρωπος που δεν μπορώ να του κρατήσω μυστικό. Είσαι αυτός που ξέρεις τους φόβους μου. Αυτός που όταν γίνεται κάτι θέλω να τρέξω και να του το πω.
Δεν βγαίνει νόημα το ξέρω αλλά από πότε τα αισθήματα έχουν λογική. Ποιος μπόρεσε να εξηγήσει, να δώσει καθαρή ερμηνεία σε αυτά που νιώθει.
Δεν μας δόθηκε η ευκαιρία. Δεν κατηγορώ κανέναν, μονάχα την στιγμή.
Ήμασταν δυο άνθρωποι που βρέθηκαν σε λάθος χρόνο, σε λάθος στιγμή και στα μάτια μου απόλυτα ταιριαστεί μέσα στις διαφορές μας. Σαν δυο κομμάτια ενός πάζλ που δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί, που έγινε μόνο αρχή.
Αυτό με πονάει πολύ, δεν θα σου κρυφτώ. Άλλωστε δεν το έκανα ποτέ. Με πονάει πολύ να ξέρω πως χάσαμε μια μάχη που δεν προλάβαμε να δώσουμε ποτέ. Που έχασα την ευκαιρία να ολοκληρώσω το πάζλ της ζωής μου, που ίσως να αποτύπωνε την πιο γλυκιά εικόνα.
Μέσα σε μια δίνη, σε έναν κυκεώνα συναισθημάτων και προσδοκιών, πρώτων εντυπώσεων και λέξεων ανείπωτων . Μας παρέσυραν τα πρέπει και οι απαγορεύσεις. Δυο άνθρωποι τόσο μακριά μα παράλληλα τόσο κοντά. Δυο άνθρωποι τόσο διαφορετικοί με την πρώτη ματιά, μα τόσο ίδιοι στην ψυχή.
Δυο άνθρωποι που σε μόλις λίγους μήνες καταφέραμε να αφήσουμε το αποτύπωμα μας ο ένας στην κάρδια του άλλου.
Ήρθε όμως η στιγμή να ξεχάσω, να μας ξεχάσω και κυρίως να σε ξεχάσω.
Μήπως και μπορέσω να βρω μια ισορροπία, να πορευτώ από εδώ και πέρα χωρίς να έχω κάτι που με πονά, που με κρατάει πίσω. Δεν μπορώ να σε έχω στην ζωή μου χωρίς να σε έχω τελικά. Δικός μου σε στιγμές και όχι ολοκληρωτικά.
Είναι σαν μαχαίρι που μου καρφώνει την καρδιά. Θα πρέπει να το τραβήξω με δύναμη κι ας ξέρω πως μετά θα αιμορραγώ. Θα σε έχω στο μυαλό μου για πάντα μάτια μου σαν μια γλυκόπικρη ανάμνηση. Και που ξέρεις, ίσως σε κάποια άλλη στιγμή, σε κάποια άλλη ζωή να έρθει η σωστή ώρα για εμάς.
Θα μου λείπεις… Αντίο, μάτια μου!