Καληνύχτα, κάπου θα βρεθούμε πάλι εμείς οι δυο!
Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, πριν κλείσω τα μάτια, η ίδια σκέψη τριγυρνάει στο μυαλό μου και με βασανίζει.
Γιατί;
Ξέρεις, από αυτά τα “γιατί” που σε κατασπαράζουν και προκαλούν ρίγος στο σώμα σου.
Γιατί δεν ήρθες ποτέ όταν σε ήθελα;
Γιατί όταν ήρθες ήταν επειδή ήθελες εσύ;
Γιατί έμεινα να σε βοηθήσω σε κάθε απόκρυφη και σκοτεινή σκέψη σου κι εσύ σε κάθε δυσκολία μου κούναγες το μαντήλι κι από λύπηση, αχνοφαινόταν η σκιά σου;
Κόμπος οι σκέψεις, και μάλιστα κόμπος από αυτούς τους δύσκολους που θέλει μαεστρία για να τους λύσεις.
Κι εσύ, όχι απλά δεν έχεις μαεστρία για να τους λύσεις, δεν έχεις καν το κουράγιο να πιάσεις την αρχή του σκοινιού και να φτάσεις στο τέλος.
Δεν έχεις κουράγιο καν να το ακουμπήσεις.
Δύσκολα τα μονοπάτια που μπήκες και σήμερα το βράδυ. Λαβύρινθος κι εσύ δεν μοιάζεις καν στο Μινώταυρο και το μυαλό να έχει την απαίτηση να γίνεις θησέας..
Πόσο χαμένος χρόνος σε σκέψεις χωρίς ουσία, γιατί εσύ, δεν θα ερχόσουν παρόλο που το μυαλό προσπαθούσε να σε γυρίσει πίσω!
Γιατί εσύ δεν με αγάπησες, παρόλο που η καρδιά προσπαθούσε να δώσει θαλπωρή και ζεστασιά.
Γιατί εσύ δεν με ήθελες παρόλο που το χέρι μου προσπαθούσε να ακουμπήσει το δικό σου.
Και σήμερα το βράδυ, που ξάπλωσα πάνω στο μαξιλάρι κι έκλεισα τα μάτια μου, ήρθες πάλι κι όσο κι αν άπλωνα το χέρι μου τόσο απομακρυνόσουν.
Ώσπου ξαφνικά έκλεισα τα μάτια, και δεν έβλεπα ούτε τη σκιά σου.
Το μόνο που ψέλλισα, ήταν καληνύχτα.. και κάπου θα βρεθούμε πάλι εμείς οι δυο!