Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Πολλά παιχνίδια μάς παίζει η ζωή και διάφορες καταστάσεις καλούμαστε να φέρουμε εις πέρας κάθε στιγμή. Άλλες έχουν να κάνουν με θέματα πρακτικής φύσεως και είναι κι εκείνα που βρίσκουν καρδιά με την πρώτη λες και έχουν βάλει στόχο να μάς θυμίσουν πως δεν είναι όλα μόνο λογική.
Πόσες φορές δεν τα έχουμε βάψει μαύρα γιατί μας απέρριψαν; Πόσες φορές δεν πέσαμε στα πατώματα γιατί μια σχέση δεν είχε την έκβαση που θέλαμε; Πότε ήταν τελευταία φορά που νιώσαμε να αποτυγχάνουμε επειδή τα αποτελέσματα των προσπαθειών μας δεν είχαν το αποτέλεσμα που αναμέναμε; Γιατί σταματάμε να πιστεύουμε στους εαυτούς μας μερικές φορές;
Σε όλα αυτά που ο καθένας από εμάς χρειάζεται να ανταπεξέλθει υπάρχουν πολλά σκαμπανεβάσματα της ψυχολογίας μας, -και της διάθεσής μας κατ’ επέκταση-, αφού δεν είμαστε ρομπότ για να χρησιμοποιήσουμε το απαραίτητο πρόγραμμα έτσι ώστε να μπούμε σε εκείνη την απαιτούμενη συμπεριφορά που θα επαναφέρει τα γράδα στη σωστή τους θέση.
Άλλες φορές βλέπουμε τα πράγματα αισιόδοξα, άλλοτε απαισιόδοξα και είναι κι εκείνες οι φορές που απλά πηγαίνουμε με το ρεύμα και όπου βγει. Σε όλα αυτά βασικό ρόλο παίζει ο τρόπος ου σκεφτόμαστε τη στιγμή που πρέπει να πράξουμε.
Οι αποφάσεις μας έχουν άμεση σχέση με την έκβαση και όσο δύσκολο είναι να το αντιληφθούμε τη σημαντική στιγμή -λόγω κακής ψυχολογίας- άλλο τόσο περίπλοκο είναι να το αποκωδικοποιήσουμε για να έχουμε το δυνατόν καλύτερο και επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ο καθένας από εμάς έχει διαφορετικά κλειδιά για να μπορέσουμε να αντλήσουμε δυνάμεις και κουράγια. Άλλος ρίχνεται στη δουλειά χωρίς να υπάρχει τελειωμός, είναι εκείνος που κουρνιάζει σε μια αγκαλιά και ως διά μαγείας γεμίζουν οι μπαταρίες του και το ξαναπαίρνει όλο από την αρχή με άλλο βλέμμα και δυνάμεις και είναι κι εκείνοι που κοιτώντας το ταβάνι περιμένουν τη θεία φώτιση.
Πέφτουμε και σηκωνόμαστε σε όλη τη ζωή μας. Άλλοτε δυσκολευόμαστε να επανέλθουμε και άλλοτε όχι. Μερικές φορές φταίμε εμείς και κάποιες άλλες το φταίξιμο δεν είναι δικό μας. Αλλά όλα αυτά πολύ λίγη σημασία έχουν αν καθίσουμε να αναλογιστούμε πως όσο πιο πολύ μένουμε κάτω τόσο μεγαλύτερη προσπάθεια χρειάζεται για να επανέλθουμε. Γιατί σημασία δεν έχει που βρίσκεσαι αλλά που θα ήθελες να πας.
Οι στόχοι μας καλό είναι να είναι συγκεκριμένοι. Αν η ζωή που κάνουμε δεν μας ικανοποιεί και μάς προκαλεί θλίψη δεν χρειάζεται να μοιρολατρούμε. Κανείς δε θα έρθει να μάς πάρει από το χέρι να και να μάς δείξει τι πρέπει να κάνουμε.
Κανείς άλλος δεν ξέρει καλύτερα από εμάς τι είναι αυτό που μάς κάνει καλό. Οπότε το να παραπονιόμαστε συνέχεια για τα πράγματα που δεν μας αρέσουν αντί να προσπαθούμε να τα αλλάξουμε είναι ανώφελο.
Χρειάζεται αποφασιστικότητα, ξεβόλεμα και ριζικές αποφάσεις για να μπορούμε να λέμε πως κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας. Ειδικά οι αποφάσεις ακόμη κι αν είναι από εκείνες που δεν θα θέλαμε παίζουν καθοριστικό ρόλο.
Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να μένουμε στα παραπονεμένα λόγια γιατί δεν θα έρθουν λύσεις. Όλοι το ξέρουμε αυτό αλλά πρέπει να πιάσουμε πάτο για να κινητοποιηθούμε κι αυτό μάλλον δεν θα αλλάξει ποτέ.
Και μεταξύ μας είναι πολύ κουτό να πιστεύουμε ότι η λύση θα έρθει μόνη της. Δε ζούμε σε παραμύθι κι ό,τι περνάμε χαράζεται μέσα μας σαν δερματοστιξία. Η ειλικρίνεια πρέπει να ξεκινάει πρώτα από εμάς προς εμάς ακόμη κι αν δεν είναι αυτό που θα θέλαμε.
Δεν είμαστε τέλειοι και όσο πιο νωρίς το καταλάβουμε και αποδεχτούμε τις ατέλειές μας τόσο πιο σύντομα θα βρεθούμε κοντά στον πραγματικό μας εαυτό που θα μάς βοηθήσει να ανακατέψουμε την τράπουλα και πάλι.
Οι προκλήσεις δεν σταματούν ποτέ το ίδιο και οι δυσκολίες. Το μόνο που αλλάζει είναι ο τρόπος που εμείς βλέπουμε τα πράγματα. Ας βγάλουμε τα φίλτρα και ας δούμε εμάς, τους άλλους και τη ζωή την ίδια όπως είναι.
Τότε έχουμε ελπίδες να μάς αγαπήσουμε, να μάς αγαπήσουν και που ξέρεις ίσως ζήσουμε εμείς καλά και οι άλλοι καλύτερα. Το σημαντικότερο όλων είναι να μη μείνουμε στην αφήγηση. Το χαρούμενο τέλος κανείς δεν μπορεί να μάς το εγγυηθεί. Αλλά αυτό έτσι κι αλλιώς το ξέραμε από την αρχή.