Γράφει η Αναστασία Κοζίμπα
Με ρώτησαν εχθές για σένα, έσκυψα για λίγο το κεφάλι από ενοχή που έφυγα · είχα τόση σιωπή μέσα μου να μοιραστώ. Γέλασα σα να υπήρχες παντού ,σα να είχα φιλιώσει με την κάθε μέρα που περνούσε μακριά σου μόνο και μόνο για να μη σε ξεχάσω. Είχα αγνοήσει το συναίσθημα να με ρωτάει κάποιος πώς είσαι και μου άρεσε.
Μου άρεσε η αίσθηση να ξέρω τι κάνεις και πού είσαι. Να ρωτάνε εμένα λες και μου ανήκεις, σου ανήκω.
Απάντησα λες και η ζωή μου ακόμα μοιραζόταν στο πλάι σου · σα να με περίμενες ακόμα στο σπίτι να γυρίσω. Μια φυσικότητα οι λέξεις , λες και όλα μιλάνε για σένα.
Κανείς δε σε ξέρει πιο πολύ από μένα και αυτό με τρομάζει.
Δε σε ακούμπησαν χέρια ξένα, ούτε εμένα. Μα κι αν έγινε είναι σα να μην έχει γίνει. Σκοτώνω ό,τι πάει να αρχίσει στην σκέψη , κοιτάζοντας το ρολόι. Θα γυρίσεις , δε μπορεί. Η ζωή δε μας έχει γεννήσει για να ζούμε χώρια .
Περνάνε οι μήνες και κάθε πρωί μηδενίζω, να μη μου κακοφανεί που αργείς. Κάθε πρωί και κάθε βράδυ σε δικαιολογώ να μην προλάβω να σε μισήσω. Τι θα έχουν να περιμένουν οι μέρες ? Ποιος να ταιριάξει μαζί μου , αφού σου μοιάζω. Ίδια εγώ και εσύ, σε ποιον να εξηγήσω και ποιος να καταλάβει ;
Με ρώτησαν εχθές για σένα, ήταν τόσο ωραίο το άκουσμα του ονόματος σου που σχεδόν σε συγχώρεσα. Σκούπισα τα μάτια μου αφού θόλωναν την κρίση και θέλησα να σου τηλεφωνήσω. Όπως τότε που με έπαιρνες εσύ για να μ’ ακούσεις λίγο μετά την δουλειά.
Σε αγαπάω, μη ξεχνάς. Ησύχασε! Ακούω την φωνή σου στ’ αυτιά μου .
Σου τηλεφώνησα και σα να γνώριζες τον πόνο μου, σώπασες περιμένοντας να ακούσεις γύρνα. Μα τα είπαμε όλα με την σιωπή. Μοιραστήκαμε ζωή, και κλείσαμε το ακουστικό.
Πώς γίναν ζητούμενα τα δεδομένα;
Με ρώτησαν εχθές για σένα και ντράπηκα να πω πως δε σε έχω πια. Φοβήθηκα μη σε πάρουν από μένα και προσποιήθηκα πως δεν έχει αλλάξει τίποτα. Πονάει το πολύ όταν γίνει τίποτα.
Και έτσι κάπως η μία να περιμένει την άλλη, βήμα δε κάναμε.
Ο φόβος της αποτυχίας, αποφάσισε για εμάς.
Με ρώτησαν πάλι για εσένα, δε μίλησα. Πώς να εξηγήσεις τα πάντα με λέξεις;
Φωνάζω μέσα από τις πράξεις και την σταθερότητα μου στην απουσία σου μα δεν ακούς. Κανείς και καμία. Ποτέ και πουθενά. Λείπεις εσύ και λείπει ο κόσμος όλος.
Σε αγαπάω, να προσέχεις. Κλείσε το ακουστικό, δεν έχει ελπίδα για όσους τρομάζουν το παρελθόν.