Γράφει η Αγγελική Καμπέρου
Κράτα με όταν σου λέω πως θα φύγω.
Ξέρω οι σιωπές μου σε πονάνε.
Εμένα με σκοτώνουν.
Κράτα με όταν σου λέω πως δεν αντέχω.
Βλέπεις ο πόνος τρυπάει τα κόκκαλα, βυθίζει τα δόντια του στη ράχη μου.
Κράτα με όταν όλα πάνε στο διάολο.
Η καρδιά μου πια δεν αντέχει άλλες προδοσίες.
Κράτα με στις μεγάλες μου κατηφόρες.
Σε εκείνες που σώμα και μυαλό παραλύουν.
Κράτα με ακόμα κι όταν το μόνο που θες είναι να με αφήσεις.
Πονάω ακούς; Υποφέρω στις σκέψεις μου.
Πόνος διαπεραστικός, οξύς. Πόνος ασταμάτητος, ανηλεής.
Κράτα με όταν ο εαυτός μου είναι πάρα πολύς ακόμα και για έμενα.
Προσπαθώ. Αλήθεια.
Κράτα με στα μεγάλα μου άγχη.
Η ανάσα μου γίνεται κοφτή και ο αέρας μοιάζει τοξικός.
Κράτα με στις στιγμές που τα πόδια μου λυγίζουν και δεν έχω την δύναμη να ξανασταθώ.
Είσαι όλα εκείνα που με κρατάνε όρθια. Είσαι όλα εκείνα στα οποία μπορώ να στηριχθώ.
Κράτα με.
Κράτα με για όσο μπορείς. Για όσο αντέξουν τα δυό σου χέρια, που έχουν σηκώσει το βάρος όλου μου του κόσμου.
Κράτα με. Σε ευχαριστώ.
Σ’ αγαπώ!