Γράφει η Κατερίνα Μίσσια
Αύγουστος, ο χιλιοτραγουδισμένος.
Πόσοι στίχοι μπορεί να γράφτηκαν γι’αυτόν τον μήνα, πόσοι μπορεί να μίλησαν γι’αυτό το φεγγάρι.
Εγώ όμως απόψε μίλησα με το φεγγάρι, και ξέρεις, απόψε εκείνο με άκουσε! Για πρώτη φορά με άκουσε..
Μίλησα σε εκείνο και όχι για εκείνο. Του μίλησα και ήταν σα να μιλάω σε εσένα. Του είπα για τη μέρα που σε γνώρισα,του μίλησα για τα μάτια σου κι εκείνο γούρλωσε το δικά του.
Του είπα για τα βράδια που μας κράτησε συντροφιά κι εκείνο ήξερε γιατί ήταν πραγματικά το φως του,συντροφιά μας. Του είπα για το βράδυ εκείνο που έφυγες και δάκρυσε γιατί θυμήθηκε πως με είχε πάρει αγκαλιά και κλάψαμε παρέα.
Του είπα για τις νύχτες της μοναξιάς μου και γέλασε γιατί με έβλεπε και μου’πε δεν ήσουν μόνη. Μου είπε πως ήταν δίπλα μου και μου κρατούσε την καρδιά μέσα στο φως του.
Κι απ’το φως του μου έδινε φως. Κι απο το φως του μου έδωσε ξανά δύναμη… Κι απόψε που συναντηθήκαμε ξανά χαμογελάσαμε κι οι δυό. Του έκλεισα το μάτι και του είπα είμαι εδώ, δυνατή και χαμογελάω.
Και έλαμψε τόσο πολύ που γέμισε ο Αύγουστος..
Γιατί απόψε δεν με άκουσε απλά, με κοίταξε κι εκείνο και φέτος του χαμογέλασα εγώ!