Μη μένεις σε όσα μας χαλάνε. Πάμε παρακάτω…

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Έλα να διεκδικήσουμε πίσω το καλοκαίρι μας!!!

Δεν αντέχω άλλες κραυγές και πολιτικές αναλύσεις. Ξέραμε την αλήθεια κι ας μην θέλαμε να την παραδεχτούμε. Τώρα την είδαμε, την κοιτάξαμε κατάματα και θα την ζήσουμε.

Κι αφού θα το ζήσουμε το ζόρι που άλλοι επέλεξαν για εμάς, εγώ θα επιλέξω τον τρόπο!!!

Διατηρώ το δικαίωμά μου να επιλέξω τον τρόπο που θα ζήσω τα δύσκολά μου.

Κι εγώ επιλέγω να τα ζήσω με τους ανθρώπους μου. Στον μικρόκοσμο που θα ξαναφτιάξω από τα γκρεμίδια που έμειναν πίσω. Και τώρα, ότι χτίσω θα είναι επιλογή μου. Κι ότι ζήσω, κι αυτό επιλογή μου θα είναι.

Επιλέγω τα βράδια στο μπαλκόνι με μπιρίμπα και taboo και να γελάμε πάλι σαν παιδιά. Θα μας πάρει χρόνο, το ξέρω. Ξεχάσαμε να γελάμε.

Έγινε ενοχικό το γέλιο κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό που επιτρέψαμε να γίνει στην ψυχή μας.

Επιλέγω την αμμουδιά και μπύρες στην άκρη της θάλασσας και βουτιές με μάτια ανοιχτά να προσπαθώ να δω το θολό βυθό, σαν την θολή ζωή μας.

Κι αν δεν προλάβαμε μέσα στην μέρα, υπάρχουν και οι νύχτες!!!

Επιλέγω να γίνεις εσύ η θάλασσά μου κι εγώ να σε εμπιστευτώ για να με ταξιδέψεις.

Επιλέγω τα βιβλία και τη μουσική, τις συναυλίες.

Επιλέγω να παίξουμε μπουγέλο ξανά και να βγάζω το αλάτι από πάνω μου στην αυλή, με το παγωμένο νερό από το λάστιχο.

Επιλέγω μια φέτα καρπούζι στην παραλία και φρούτα ξεπλυμένα στην θάλασσα.

Επιλέγω το καλοκαίρι μου να ξαναμυρίσει θυμάρι ξερό και τα μεσημέρια μου να έχουν τον ήχο των τζιτζικιών.

Επιλέγω να ψάχνω το τέλεια ατελές βότσαλο στην παραλία. Εκείνο που θα έχει μια ρωγμή, ένα σημάδι, ένα σπάσιμο πάνω του που θα κάνει το κάνει ατελές και στα μάτια μου θα είναι τέλειο.

Σαν κι εσένα.

Επιλέγω να μην κάνω βουτιά στην κατάθλιψη και να αντισταθώ.

Θάλασσα απ’ άκρη σ’άκρη, κι αν έμαθες να κάνεις μπάνιο μόνο στις in παραλίες, να σου πω πως οι ωραιότερες παραλίες είναι παρακάτω.

Μαγική λέξη το παρακάτω. Το κλειδί σε όλη μας την ζωή.

Παύση.
Παρακάτω.

Δεν έχει κατάλληλη στιγμή το παρακάτω. Δεν έχει τώρα, σε λίγο, πριν λίγο. Έχει μόνο το τώρα. Έχει μόνο την στιγμή αυτή.

Άνοιξε καλά τα μάτια σου και δες το, έρχεται αυτό το παρακάτω κι είναι σκληρό και αδίστακτο, όπως κάθε εκδίκηση.

Κι όσο οι «άλλοι» θα σε εκδικούνται με το να σου μαυρίζουν το καλοκαίρι, εσύ φτιάξε μια καινούρια ρουτίνα, μια κανονικότητα.

Κι αν έμαθες κάτι μέσα σε αυτή τη χαοτική περίοδο, είναι η ανεκτίμητη αξία της κανονικότητας, της ρουτίνας, της συνήθειας.

Η ανεκτίμητη αξία, να μπορείς να κάνεις αυτά που έκανες από συνήθεια, από «πάντα», χωρίς σκέψη και επεξεργασία.

Ο πρωινός καφές και το κουλούρι, η γκρίνια στην δουλειά, το ασανσέρ που ακόμα δεν φτιάχτηκε και κάθε μέρα ανεβαίνεις στον πέμπτο με τα πόδια μουρμουρίζοντας.

Η κίνηση στην παραλιακή, ακόμα κι αυτή, γίνεται συνήθεια. Συνήθεια που σου θυμίζει πως η ζωή σου είναι «κανονική».

Όλα εκείνα που δεν εκτίμησες ποτέ και τώρα σου λείπουν και τα ζητάς πίσω για να ξανανιώσεις ασφαλής μέσα στην ζωή σου.

Μου λείπουν οι μέρες που τα καλοκαίρια μετριόντουσαν με παγωτά και βουτιές κι ακόμα και τα τσιμπήματα από τα κουνούπια ήταν «παράσημα» του καλοκαιριού που πέρναγε από μέσα μας.

Μεγαλώσαμε και σοβαρέψαμε όλοι απότομα τούτο το καλοκαίρι.

Ενηλικιωθήκαμε μέσα σε μια στιγμή κι αποφασίσαμε να κουβαλήσουμε στους ώμους μας το βάρος, τις ενοχές και τα προβλήματα όλου του κόσμου.

Και μέσα στον φόβο και την ανασφάλεια, το παραδώσαμε αμαχητί αυτό το καλοκαίρι.

Υπάρχει χρόνος ακόμα όμως. Για όλα. Για ό,τι χρειάζεται η ψυχή σου για να επουλώσει τις πληγές της.

Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να γιατρέψει η αλμύρα της θάλασσας κι ο ήλιος κι οι άνθρωποί σου.

Αυτά που έχουμε σε αφθονία και δεν μας κοστίζουν τίποτα.

Πάμε, παρακάτω…

LoveLetters