Γράφει η Λάουρα Σαργέντη
Δεν ξανακάνω «γιάφ γιούφ».
Θάλασσα μου, ζωή μου όμορφη, έρωτα μου, γυναίκα μου, μωρό μου, μονάκριβή μου, άνθρωπέ μου, ομορφιά μου, αγάπη μου. Μην με ξαναπείς ποτέ!
Και μη στέλνεις μηνύματα στο messenger με καρδούλες και γατούλες, κείμενα με στιχάκια για αιώνα αγάπη και έρωτες, ούτε όλο το ερωτικό play list από το you tube.
Να με παίρνεις τηλέφωνο να ακούω τη φωνή σου κι ας μου καεί το φαγητό.
Κι αυτό το σ’ αγαπώ; Έλεος πια! Μόνο σε πατατάκια δεν το βάλαμε.
“Βαρέθηκα τα λόγια τα μεγάλα”, που λέει και το άσμα.
Ξέρεις τι μου έλειψε; Οι πράξεις. Αυτές οι πυγολαμπίδες της καθημερινότητας που φωτίζουν την ψυχή. Ένα άγγιγμα, μια σκέψη, η έννοια σου, το βλέμμα σου, ο έρωτά σου, το χαμόγελο που ζωγραφίζεται στο πρόσωπο σου όταν με βλέπεις, να μου μαγειρεύεις καμιά φορά, ίσως να ανάβεις και το θερμοσίφωνα πριν φτάσω σπίτι λιώμα από την κούρας ή να ‘ρχεσαι να με παίρνεις από τη δουλειά και να πηγαίνουμε για βραδινό μπανάκι στην αγαπημένη μας παραλία. Κι εκεί να χανόμαστε στου βυθού την απέραντη γαλήνη. Και μετά να ξεπλένω όλη την αλμύρα της θάλασσας από πάνω σου με φιλιά.
Να μιλάμε, σαν να είμαστε οι καλύτεροι φίλοι. Να γελάμε, να τρώμε να πίνουμε, να θέλουμε, να ζούμε την κάθε στιγμή και να της δίνουμε τη σημασία που της αρμόζει. Να είναι η μοναδική, η δική μας. Με κλειστό κινητό.
Και ξέρεις κάτι; Θα φάω όλα τα στρείδια της γης για να σε βρω. Μόνο εσύ έκανες από ένα μόνο κόκκο άμμου, το πολύτιμο μαργαριτάρι σου. Εσένα! Έτσι έμαθα από το αγαπημένο μου έργο «πράσινες τηγανιτές ντομάτες».
Κι αυτό το “μαζί” που λαχταρήσαμε τόσο, που όλοι ζήλευαν και πάλεψαν να το καταστρέψουν. Τους αφήσαμε την πόρτα ανοιχτή, τους καλέσαμε και για δείπνο, για να μας «σπάσουν μετά και τα πιάτα» και να μας διαλύσουν το σπιτικό μας.
Μάζεψα μερικά κομμάτια. Έψαχνα πεισματικά να βρω το ταίρι τους για μήνες, αλλά που; Ίσως ήταν τότε που έκανα το δικό μου «γιάφ γιούφ» (την μέθοδο αποτοξίνωσης με περιορισμό σε βάρκα του εξαρτημένου, όπως έκαναν οι Σμυρνιοί). Τελικά το μόνο που έμεινε είναι ένας κουβάς με σπασμένα πιάτα.
Να θυμάσαι ότι «το πρόβλημα με τον γάμο (τη σχέση, πες το όπως θες) είναι, ότι τελειώνει κάθε βράδυ, μόλις κάνουμε έρωτα και πρέπει να ξαναχτιστεί κάθε πρωί πριν το πρωινό» όπως μας λέει κι ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.
Και ξαφνικά δεν σ’ αγαπώ! Ούτε καν σε χαιρετάω στο δρόμο. Μα πόσο απάνθρωπο! Να μην μιλάς σ’ εκείνον που ήταν κάποτε για σένα ο κόσμος όλος; Και πού πήγαν τα όνειρα, οι αγκαλιές, οι ανάσες;
Και μετά μου λες, πάμε από την αρχή;
Πού να πάμε ρε Καραμήτρο; Ούτε μέχρι τη γωνία δεν έχω όρεξη να πάω. Έστω έμαθα τι θέλω και έμαθα ότι, όταν έρθεις εσύ στη ζωή μου, θα σε «καταπιώ σαν ελίτσα» για να σε έχω πάντα μαζί μου, όπως έλεγε ο Salvador Dali για τη μονάκριβή του Γκαλά.
– Τώρα δεν σ’ αγαπώ!
– Αλήθεια; Μα εσύ έλεγες…
– Ναι έλεγα! Τότε.
«Μην κρατάς κάποιον που θέλει να φύγει, γιατί αλλιώς δεν θα μπορέσεις να συναντήσεις αυτόν που έρχεται»(Κάρλ Γιούνγκ).
Σε περιμένω.