Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη
Και τι νομίζεις;
Επειδή την βλέπεις χαμογελαστή, δεν έχει στεναχώριες;
Επειδή το χιούμορ της δε χάνει και κάνει πάντα τους άλλους να γελάνε, τα μάτια τα δικά της δεν κλαίνε;
Επειδή είναι σωστή σύζυγος και ξαπλώνει δίπλα στον άντρα της τα βράδια, γιατί κάποιοι της είπαν να μην περάσει βράδυ που να κοιμηθούν χώρια, αισθάνεται γυναίκα;
Ή επειδή την βλέπεις πάντα περιποιημένη και στολισμένη, στο σπίτι της μέσα ή όταν τρέχει για να προλάβει να πάρει τα παιδιά, δε θα υπάρχουν ώρες που θα είναι αλαφροΐσκιωτή;
Τι νομίζεις επειδή σα μάνα είναι σωστή και πάνω από όλα βάζει παιδιά της, δε χρειάζεται χρόνο για τον εαυτό της και χωρίς αυτά;
Για πες μου, μήπως να έβαζες λίγο τον εαυτό σου στη θέση της;
Που οι στεναχώριες της κάθε νύχτα την πλακώνουν, αλλά παρόλα αυτά δεν το βάζει κάτω και λέει μέσα της αύριο μια νέα μέρα ξημερώνει!
Μήπως τελικά τα αστεία της και ο αυτοσαρκασμός της είναι η άμυνά της και κόποι προσπαθειών για να διαχειριστεί τα καθημερινά, να επαναπροσδιοριστεί και να καταφέρει να ζήσει;
Στη συζυγία της μέσα, μήπως αισθάνεται δίπλα μόνη, και ξαπλώνοντας δίπλα στον άντρα της μπορεί να νιώθει από απάθεια έως και απέχθεια, γιατί τίποτα πια δεν τους ενώνει;
Τα παιδιά της μπορεί να αποτελούν το δικό της δημιούργημα και ότι πολυτιμότερο έχει, αλλά τον εαυτό της και τα δικά της θέλω, για χάρη τους, έχει παραγκωνίσει, καθώς βοήθεια δεν έχει από πουθενά;
Ή επειδή δείχνει βράχος προς τα έξω, τα σμπαράλια της αυτή μονάχα ξέρει πως έχει συνενώσει!
Αλήθεια ποιος είναι ο πιο μεγάλος της πόθος αναρωτήθηκες;
Να τη νιώσεις θέλει και μια αγκαλιά να νιώσει εκεί μέσα, πως τη νιώθεις! Πως πονάς και συ μαζί της και πως αναγνωρίζεις πως τα ‘χει καταφέρει, με τα νύχια της και με τα δόντια της!
Νιώσε την, αγάπα την, συγχώρεσε το απότομο της! Μην την αποπάρεις, είναι εύθραυστη η ψυχή της! Σα μικρό παιδί μέσα της πολύ βαριά θα το πάρει!
Και δε θα αργήσει να φύγει…και αν δε φύγει με το σώμα της θα φύγει με την καρδιά της!
Νιώσε την!