Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη
Εκείνη η μοναδική φορά που μου μίλησες άσχημα.
Οι λέξεις δεν ξεχνιούνται, αποτυπώνονται μέσα στο μυαλό. Άλλες ξεγελούν, άλλες δημιουργούν προσδοκίες, κάποιες σε ιντριγκάρουν. Άλλες λέξεις σε καθησυχάζουν είτε σε αναπτερώνουν! Κουβέντες είναι οι λέξεις, που σε αποθαρρύνουν ή σε ενθαρρύνουν. Είναι και εκείνες που σε κερδίζουν αλλά είναι και εκείνες που σε χαράσσουν! Αχ, δυστυχώς είναι και αυτές που μια θα ακουστούν και μια που θα σου μείνουν αξέχαστες.
Είτε σε προσβάλλουν, είτε σε φωνάξουν! Με την ένταση τους να αντηχεί στα αφτιά σου και να στοιχειώνει το μυαλό σου.
Λέξεις, θα μου πεις μονάχα είναι. Εσύ δεν τις έχεις χρησιμοποιήσει λανθασμένα; Εσύ δεν έχεις προσβάλλει, εσύ δεν έχεις ειρωνευτεί; Δεν έχεις φωνάξει και δεν έχεις πικράνει;
Εσύ δεν έχεις μερίδιο ευθύνης σε εκείνον τον καβγά; Σίγουρα έχεις, μα τι γίνεται όταν οι αναθεματισμένες εκείνες οι λέξεις δε φεύγουν από το μυαλό σου;
Είτε γιατί σου θύμισαν και σου φέραν την παλιά σου ζωή πάλι κατάμουτρα, είτε γιατί στον εαυτό σου είχες υποσχεθεί πως δε θα το επέτρεπες.
Όσο και αν αμύνθηκες, όσο και αν δεν άφησες να γίνουν πιο σκληρές, βάζοντας φρένο και κλείνοντας τη διαμάχη, μέσα σου βαθιά φοβάσαι πως θα επιστρέψουν πιο βαριές και πιο αιχμηρές.
Τι και αν άκουσες μια ειλικρινή συγγνώμη, τι και αν συγχώρησες; Τάχα νομίζεις πως συγχώρεσες στα αλήθεια;
Αφού από μέσα σου ακόμα δεν έχουν φύγει. Πήραν τη θεσούλα τους δίπλα στο όνομα του.
Γαμώτο σου! Γιατί;
