Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Οι μεγάλοι έρωτες, ψιθυρίζουν άηχα “σ’ αγαπώ”.
Δεν μπόρεσα ποτέ να σου πω πόσο σ’ αγάπησα.
Κι αυτό θα μου μείνει πάντα ένα καρφί στην καρδιά μου.
Δεν μπόρεσα ποτέ να σου πω πόσο σε λάτρεψα κι αυτό θα το κουβαλάω πάντα σαν ένα φορτίο στις πλάτες μου.
Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για εσένα, δεν ξέρω τι ένοιωσες.
Αλλά ξέρω καλά τι ένοιωσα εγώ.
Ακόμα σε ζητάει η ψυχή μου, ακόμα σε ζητάει το κορμί μου.
Ακόμα ξυπνάω και κοιμάμαι με τ’ όνομά σου πάνω στα χείλη μου.
Ακόμα και τις στιγμές που σε διώχνω απ’ την σκέψη μου, ακόμα και τότε είσαι εκεί για να μου θυμίζεις πόσο πολύ σε αγάπησα.
Είναι πολύ βαρύ ακόμα το θυμικό μου.
Ακόμα θυμάμαι όλες τις φορές που με έπαιρνες αγκαλιά και με φιλούσες με τόσο πάθος, που έλεγα εδώ τελειώνει ο κόσμος.
Και τις στιγμές που ήσουν μέσα στην ψυχή μου αδημονούσα να μην τελειώσει ποτέ.
Μακάρι να μπορούσα να σου ψιθυρίσω το πόσο πολύ σ’ αγαπώ.
Μακάρι να μπορούσα να γυρνούσα το χρόνο πίσω σε κείνη την τελευταία φορά και να σ΄ αγκάλιαζα περισσότερο και να σε φιλούσα πιο πολύ.
Μακάρι να μπορούσα να γυρνούσα εκεί τον χρόνο και να σου έλεγα το πόσο μου λείπεις.
Μακάρι να σε έβλεπα για μια τελευταία φορά και να σου έλεγα το πόσο πολύ σε αγάπησα, πόσο σε λάτρεψα.
Ας ξεχάσουμε όλες τις στιγμές που μας πληγώσανε και ας θυμηθούμε όλα αυτά που μας έδεναν.
Ας θυμηθούμε πως σπαρταρούσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.
Ας αφήσουμε την οδύνη να περάσει κι ας θυμηθούμε όλες τις στιγμές που μαρτυρούσαν την αγάπη μας.
Ας θυμηθούμε τον έρωτα πάνω στα κορμιά μας.
Ας θυμηθούμε τα λόγια που λέγαμε στις στιγμές μας.
Πόσο το μετάνιωσα που δεν μπόρεσα να σου πω εκείνο το σ’ αγαπώ που καίει ακόμη και τώρα την καρδιά μου να ‘ξερες.
Γιατί για εμένα ήσουν και θα είσαι ο έρωτας της καρδιάς μου.
Και οι μεγάλοι έρωτες ψιθυρίζουν άηχα το ”σ’ αγαπώ”.
Σ’ αγαπώ ψυχή μου και αυτό να μην το ξεχάσεις ποτέ!