Γράφει η Παρασκευή Χατζή.
Έχουν μια γεύση αποτυχίας οι μεγάλοι έρωτες, σαν να κουβαλούν μαζί τους και μια κατάρα. Δύσκολα εκφράζονται, δεν υπάρχει ο κατάλληλος τρόπος πολλές φορές. Τι να πεις στον άλλον και πως. Θα μπορέσει άραγε να καταλάβει, όσα εσύ νιώθεις;
Και πόσα από όλα αυτά θα δεχτεί; Καμιά φορά οι λέξεις τρομάζουν, γίνονται ερινύες και σε στοιχειώνουν.
Και είναι αυτός ο φόβος που κάνει τους περισσότερους σιωπηλούς, δίχως δύναμη για περαιτέρω αντιδράσεις. Δεν ξέρω αν κάνουν καλά, ξέρω όμως πως όταν προϋπάρχουν τόσο έντονα συναισθήματα δεν μένουν για πολύ στην αφάνεια.
Έχουν δίκιο όσοι λένε ότι ο βήχας και ο έρωτας δεν κρύβονται. Όσο εσύ παλεύεις να τα κατευνάσεις τόσο εκείνα εξελίσσονται και ζητούν μια ευκαιρία, έναν καλό λόγο ή την αποδοχή.
Αυτοί που βιώνουν ένα μεγάλο έρωτα, βρίσκονται σε ένα δικό τους κόσμο σε μια παράλληλη πραγματικότητα όπου κυριαρχεί η υπερβολή. Τα μέτρα και τα σταθμά, μαζί με τις θεωρίες του Αριστοτέλη περί μεσότητας πάνε περίπατο. Κανένας δεν μπορεί να σταματήσει έναν τέτοιο χείμαρρο.
Όταν ξεκινήσει θα σε βρει όπου κι αν είσαι, θα σε παρασύρει ότι κι αν κάνεις. Το πώς θα επιλέξεις να το περάσεις αποτελεί καθαρά ένα προσωπικό θέμα. Οι άνθρωποι διαφέρουν στα σημεία και αυτό τους κάνει ξεχωριστούς.
Ό,τι όμως κι αν επιλέξεις να κάνεις σε μια τέτοια κατάσταση, ένας μεγάλος έρωτας δεν θα γίνει ποτέ αγάπη. Θα παραμείνει ένας έρωτας που θα μετράει χρόνους. Πράγματι τυχεροί όσοι τον έχουν ζήσει, για τους υπόλοιπους ευχή μου να τον συναντήσουν.