Γράφει η Βάσω Θεοδωρίδου
Η αυτοκυριαρχία μας μας δίνει την αίσθηση ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε όποτε το θέλουμε.
Ότι εμείς ορίζουμε το μυαλό και την καρδιά μας. Δυστυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει.
Είναι απλώς μια ψευδαίσθηση για να μην νιώσουμε ανήμποροι,να μην δεχτούμε ότι κάποιος άλλος μας ορίζει.
Η σκέψη. Αυτή είναι που μας ορίζει.
Η σκέψη έρχεται και φεύγει όποτε το επιθυμεί χωρίς να της το ζητάμε. Κανένας μας δεν μπορεί να την ελέγξει . Όσο και να πιστεύουμε ότι το μυαλό μας είναι δυνατό και ξεχνάει ό,τι το πονάει.
Όσο και να πιστεύουμε ότι η καρδιά μας κλείνει για ό,τι δεν της ταιριάζει.
Η σκέψη εμφανίζεται για να μας θυμίσει ότι αυτά που μανιωδώς προσπαθούμε να κρύψουμε βαθιά μέσα μας τίποτα δεν μπορεί να τα εμποδίσει να βγουν στην επιφάνεια.
Θέλουμε να μην σκεφτόμαστε,να μην νιώθουμε αυτά που δεν είναι κοντά στα πρέπει μας.
Όμως το καταφέρνουμε πάντα; Μπορούμε πάντα να ελέγξουμε τη σκέψη μας; Μπορούμε να την σταματήσουμε να προβάλει εικόνες και αισθήματα; Όχι.
Η σκέψη εμφανίζεται όποτε θέλει. Μας υπενθυμίζει ότι κάποια πράγματα απλώς δεν ξεχνιούνται. Όσο και να το θέλουμε