Γράφει η Αναστασία Κοζίμπα
Πώς γίνεται το άγνωστο να γίνει το πιο προσωπικό σου κομμάτι;
Στάθηκα για μια στιγμή , με κούρασε η τόση υπομονή και επιμονή στο μόνη. Φόρτωσα τα λάθη όλων των προηγούμενων στην πλάτη μου και έσκυψα το κεφάλι. Με έπεισαν ότι κουβαλάω το πιο μεγάλο λάθος και το δέχτηκα. Είπα πως πρέπει να μάθω να περιμένω. Ονόμασα αυτή την διαδικασία σωστή , μη έχοντας άλλη επιλογή. Κάθε σχέση που έφευγε, έπαιρνε και μια λύση μαζί της. Έπρεπε να μάθω να μη μοιράζομαι όταν το ‘όποιο’ μαζί άφηνε πιο πολλά κενά από την μοναξιά μου.
Έπρεπε να με αλλάξει αυτό το μαύρο . Ή στην τελική να ψάξω να βρω τα χρώματα. Οι άνθρωποι περνούσαν και όσο έκλεβαν τα χρόνια μου τόσο πιο ίδιοι μοιάζανε.
Όσο άδειαζαν τα συναισθήματα μου στο πάτωμα ,τόσο πιο πολύ τους λυπόμουν. Επιφανειακά να με μάθουν για να αρπάξουν όσα περισσότερα γίνεται και να γεννήσουν μία δικαιολογία το επόμενο πρωινό· μη μπορώντας να με αντέξουν οι ανασφάλειες τους. Έχανα εγώ ή κέρδιζα σε απάθεια; Σήκωσα άμυνες γύρω από τα θέλω , να ξεχνάω τις ανάγκες πως μεγαλώνω. Πήρα απόφαση να τελειώνω ότι αρχίζω και πάντα όσο κι αν προχωρούσα ήταν σα να μην άρχιζα. Και κάπως έτσι , σαν παιχνίδι να μοιάζει ο χωρισμός, περίμενα τον επόμενο ανεπαρκή να μου θυμίσει πόσο δίκιο είχα όσο επέμενα στο εφήμερο. Σαν συνήθεια να μοιάζει, έμαθα να ταιριάζω με τον εαυτό μου πιο πολύ από τον καθένα. Αποφάσισα να κλείσω τις πόρτες στο οτιδήποτε νέο και να πάψω να αναμένω αυτόν που την διαφορά θα κάνει.
Πώς γίνεται το άγνωστο να γίνει το πιο προσωπικό σου κομμάτι;
Είπαν πως συμβαίνει , όταν πάψεις να ελπίζεις και γέλασα.
Είπαν πως υπάρχει ο έρωτας και δεν πίστεψα κανέναν. Με λόγο δεκαπεντάχρονου αμφισβήτησα με πάθος τις λέξεις. Τα συναισθήματα. Σπαστικές κινήσεις, μήπως και κρύψω την δίψα μου για ζωή.
Τώρα πια ξέρω. Καθαρό βλέμμα, να θυμίζει όλες τις δικές μου ηλικίες.
Μια γλυκιά μελαγχολία σα να μπερδεύω εμένα σε εσένα.
Αγκάλιασες όλες τις εποχές μου αβίαστα, πριν προλάβω να παρακαλέσω. Πριν προφτάσω να σου πω τι θέλω, είχες ήδη δώσει.
Χαμόγελο, να κοιτάζει προς το μέλλον, σα να ξέθαψε τα χρώματα που μου έκρυψε ο καιρός. Σα να είχες τις ίδιες ακριβώς ανάγκες με μένα.
Μετέτρεψες το πάντα, στο τώρα · αφού έχει μεγαλύτερη σημασία να ζήσω μαζί σου·
από το να προσπαθώ να αποδείξω πόσο δυνατή είμαι.
Είπαν πως όταν έρθει θα το καταλάβεις.
Είπα πως είσαι εσύ και σώπασα.
Τώρα πια ξέρω πως υπάρχει. Πως άξιζε το τόσο χάσιμο για εσένα που κάνεις την διαφορά.