Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Να ΄πεφτα σε μια θάλασσα, να με έπαιρνε ένα κύμα και να με φέρει στην ποδιά σου, να γύρω το κεφάλι μου και να αποκοιμηθώ πάνω στα γόνατα σου.
Να με έπαιρνε ένας άνεμος και να με αφήσει όπως όπως στην αυλή σου, κι εσύ να με μαζέψεις, μαζί με δυο χρυσάνθεμα και να με βάλεις σπίτι σου σε μια γωνιά να υπάρχω.
Να με έπαιρνε ένα όνειρο και να με ενώσει με ένα κατά – δικό σου, μαζί να ονειρευτούμε!
Να με έκανε ο Θεός βροχή σε σύννεφο ετοιμόβροχο, να κρατηθώ ώσπου να σε δω, κι όταν σε δω να γίνω στάλες αγκαλιές που πέφτουν όλες πάνω σου, σαν χάδι λύτρωσης, τις ώρες που θα φλέγεσαι.
Να είχα είχα εγώ τη δύναμη, να πιάσω όλο τον κόσμο σου και να τον φέρω διπλά μου, για να έχουμε ίδιους κόσμους.
Να ήμουνα τόσο δυνατός, να βγω στο παραθύρι μου και να αμολήσω ουρλιάζοντας το πιο μεγάλο σ΄ αγαπώ μου, κι αυτό να έρθει στο κρεβάτι σου, να γίνει το σεντόνι σου, με αυτό να σκεπαστείς!
Να ήμουνα αγέννητος, να με γεννήσεις μάτια μου χίλιες φορές εσύ!
Να με θηλάσεις έρωτα, να με ταΐσεις πόθους και να με λούσεις πάθη.
Να μου διαλέξεις όνομα, να μου διαλέξεις ρούχα και να με κάνεις άντρα ξανά από την αρχή.
Να με ρωτούν οι άνθρωποι, που πάω και ποιος είμαι και να τους απαντάω, “δικός της, εγώ είμαι όλος δικός της”.
Τόσο πολύ σε έχω λατρέψει. Κι έχω αφεθεί στα χέρια σου κορμί παραδομένο. Και σε έχω ερωτευτεί ζωή και θάνατε μου, που ευχήθηκα να μην μου ανήκει τίποτα, να ανήκω ολόκληρος σε εσένανε, δικά μου να μην έχω, να είναι όλα δικά σου!