Σου χρωστάω ένα “ευχαριστώ” που έφυγες, και μου έδειξε τι δεν είναι ο έρωτας.

Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου 

Θέλω να σου πω ευχαριστώ. Να σε ευχαριστήσω που έφυγες από τη ζωή μου. Που άνοιξες το δρόμο για να δω τι αξίζω, τι θέλω και τι προσδοκώ. Σε ευχαριστώ που δεν μου το κάνεις πιο δύσκολο. Σε ευχαριστώ που με πόνεσες και είδα πως ο έρωτας δεν πρέπει να πονάει.

Σε ευχαριστώ που με πλήγωσες και κατάλαβα πώς ο άνθρωπος που σε αγαπά και είναι ερωτευμένος μαζί σου δεν πρέπει να σε πληγώνει. Σε ευχαριστώ που έκανες στην άκρη για να μπορέσω να εκτιμήσω τους ανθρώπους που πραγματικά αξίζουν στη ζωή μου. Ανθρώπους που αν ήσουν εδώ δεν τους άφηναν να πλησιάσουν. Θα είχα χτίσει εκείνο το μεγάλο το τείχος, θα έμπαινα από πίσω και θα σε περίμενα. Σε ευχαριστώ που έφυγες γιατί τώρα πια, ξέρω.

Ξέρω πως ο έρωτας δεν είναι σαν τον δικό σου. Ξέρω πως όταν κάποιος νοιάζεται δεν το κάνει όπως εσύ. Ξέρω πως όταν κάποιος αγαπά, το κάνει πραγματικά όχι κάλπικα. Όπως ήταν η δική σου αγάπη. Σε ευχαριστώ που ακόμα και στην πιο ευάλωτη στιγμή μου με πόνεσες με πάτησες, με εκμεταλλεύτηκες. Ξέρεις όμως τι έκανες;

Δημιούργησες ένα δυνατό άνθρωπο, ένα θηρίο, που πιάνει την ζωή από τα μαλλιά. Έναν άνθρωπο που ξέρει τι θέλει, που βάζει όρια, που έμαθε να βγάζει τους ανθρώπους από τη ζωή του. Έναν άνθρωπο που δεν θα πάψει ποτέ να σε αγαπάει και να νοιάζεται για σένα μα ο ίδιος ο άνθρωπος δεν σε θέλει στη ζωή του. Μπορείς να υποκρίνεσαι πως η ζωή σου είναι όμορφη, πώς είναι όπως την θέλεις κι ας είναι το μυαλό σου για πάντα πλάι μου.

Δεν θα σου κρατήσω κακία ξέρω γιατί έκανες ό,τι έκανες. Πλέον έχω τη γαλήνη και την ηρεμία να μπορώ να σε συγχωρήσω. Και δεν το κάνω για εσένα, το κάνω για μένα. Γιατί το να μην μπορώ να συγχωρήσω εσένα, σημαίνει πως αφήνω ανοιχτά κεφάλαια μαζί σου και στο βιβλίο της ιστορίας μας έχει γραφτεί ο επίλογος μάτια μου. Τώρα πια ξέρω.

Εχθές κοίταξα για πρώτη φορά τα αστέρια και δεν ήταν μελαγχολικά. Δεν δάκρυσαν. Μου είπαν πώς το μέλλον είναι μπροστά, η ζωή συνεχίζεται και ότι αυτό που νιώθω τώρα είναι η επούλωση των πληγών που μου δημιούργησες.

Ο καθένας πλέον παίρνει το δρόμο του. Οι επιλογές πάρθηκαν και η ζωή συνεχίζεται. Δεν θα σου πω ψέματα θα σε θυμάμαι για πάντα. Ήσουν το μεγαλύτερο μάθημα στη ζωή μου το πιο δύσκολο μα το πιο σπουδαίο. Μαζί σου έμαθα ποια είμαι τι θέλω και πώς να παλέψω για τα όνειρά μου. Σε ευχαριστώ. Μα ακόμη και τις μέρες που θα σε θυμάμαι δεν θα πονάω.

Γιατί πλέον ξέρω. Εμείς οι δύο είμαστε σαν την φωτιά με το οινόπνευμα. Αν έρθουμε σε επαφή θα κάψουμε τα πάντα γύρω μας ολοσχερώς. Πλέον ξέρω πως η ευτυχία μου είναι μακριά σου και όχι δίπλα σου.