Γράφει ο Τριστάνος
Όταν οι λέξεις στέρεψαν.
Όταν τα σώματα έσβησαν.
Όταν η ματιά έγινε παγωνιά!
Άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ, πώς είναι ξένοι ένα πρωί;
“Αποξένωση”, μια απαίσια λέξη, για δυο ψυχές που ήταν ενωμένες.
Ξεκινάς μαζί με κάποιον, βάζεις στόχους, κάνεις όνειρα.
Πώς αρχίζει άραγε η απομάκρυνση;
Σίγουρα η καθημερινή τριβή μπορεί να κατευνάσει την αρχική έξαψη.
Κάποια πράγματα γίνονται συνήθεια, τα λόγια και οι συνομιλίες επαναλαμβάνονται.
Όμως είναι στο χέρι μας να προσπαθούμε να εμπλουτίζουμε την επικοινωνία και με αλλά πράγματα.
Νέες σκέψεις, νέες προκλήσεις! Ανοίγουμε πανιά, καινούριοι ορίζοντες επαναφέρουν το ενδιαφέρον.
Ένας άλλος παράγοντας είναι τα παιδιά. Έρχονται και συμπληρώνουν την ευτυχία , όμως πολλές φορές φέρνουν και την απόσταση.
Ένας εκ των δύο ή και οι δύο, πέφτουν με τα μούτρα και ξεχνούν τον σύντροφο τους. Η ζωή γίνεται μόνο “παιδιά” και σιγά σιγά η απόσταση μεγαλώνει! Τα παιδιά μας είναι ένα κεντρικό κομμάτι της ζωής μας, όμως όχι όλη μας η ζωή.
Μην ξεχνάμε από που ξεκινήσαμε και με ποιον.
Κανένα από το δύο δεν αναιρεί το άλλο. Πρέπει με ισορροπία να συνυπάρχουν!
Τα σώματα έσβησαν…
Πώς γίνεται δυο σώματα που κάποτε καιγόντουσαν, να έχουν σβήσει;
Άλλη μια φορά που χρειάζεται η πρόκληση, η φαντασία, η αλλαγή, οι ανοιχτοί ορίζοντες!
Ταμπού που καταστρέφουν ερωτικές ζωές, ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν γίνει “ένα”, θα έπρεπε να απουσιάζουν!
Συζητώ, ανοίγομαι, είμαι ελεύθερος. Βασικές προδιαγραφές. Και σέβομαι!
Με γνώρισες κάπως.
Προσέχω τον εαυτό μου, δεν αφήνομαι, δεν παραιτούμαι.
Υπήρχε έλξη, φλόγα.
Κρατώ τη φλόγα ζωντανή.
Δεν μιλώ για ακρότητες, μιλώ για “νους υγιής Εν σώματι υγιή”.|
Αυτό είναι σεβασμος στον σύντροφο μας.
Διότι το αντίθετο μπορεί να οδηγήσει σε λάθος συμπεριφορές.
Μπορεί ο αρχικός έρωτας να υποχώρησε, όμως τώρα υπάρχει μια μεγαλύτερη δύναμη, που λέγεται αγάπη.
Ας την ταΐσουμε με όμορφα λόγια, με όμορφες πράξεις, με όμορφες ματιές.
Ας μην ξεχνάμε ότι έτσι ξεκινήσαμε! Είμαστε οι ίδιοι λοιπόν.
Οι πρωταγωνιστές.
Μα μην πέσεις στην παγίδα της μοναχικής προσπάθειας.
Ο έρωτας γεννιέται μέσα από δύο ψυχές, δύο κορμιά, δύο ζωές και έτσι πρέπει να συνεχίζει.
Το ίδιο και η αγάπη!
Αλλιώς καταδικάζεται σε θάνατο αργό και σε αφήνει άδειο, παγωμένο, να αναρωτιέσαι “που πάει η αγάπη όταν φεύγει”;
Γιατί ποτέ μία αγάπη δεν πεθαίνει από μόνη της, αν εμείς οι άνθρωποι δεν την θυσιάσουμε στο βωμό της ρουτίνας και της μοναξιάς!
Και σε αυτό το έργο της ζωής μας πρέπει να παραμείνουμε οι ίδιοι πρωταγωνιστες.
Και ας αλλάζουμε σκηνικά για να μην βαριόμαστε. Ας αλλάζουμε έργα. Ας λέμε καινούρια λόγια.
Ας προκαλούμε ο ένας τον άλλον. Ελεύθεροι, χαρούμενοι και με αυτοσχεδιασμό!
Για να μην έρθει ποτέ αυτή η καταραμένη λέξη.
Η αποξένωση..
Γιατί σε διαλύει, σε εγκλωβίζει , σε αποτελειώνει, κρατώντας σε δέσμιο μέχρι να σβήσει και η τελευταία λάμψη από μέσα σου.
Σε ένα έργο που έχει βαλτώσει, με τους ίδιους ηθοποιούς, που κάποτε μεσουρανούσαν, κατέχοντας τον πρώτο ρόλο ως πρωταγωνιστές και τώρα να
παρακολουθούν το φινάλε του έργου τους, ως κομπάρσοι!